(komune) 
Vortero uzata kutime
metante Äin post aliaj vorteroj por formi kunmetitan vorton:
per helpo de gramatikaj finiÄoj kaj aliaj vortoj (sufiksoj)
[1].
-aÄ, -ad, -aĵ,
-an, -ar, -Äj,
-ebl, -ec, -eg,
-ej, -em, -end,
-er, -estr, -et,
-id, -ig, -iÄ, -il,
-in, -ind, -ing,
-ism, -ist, -nj,
-obl, -on, -op,
-uj, -ul, -um
estas oficiale konsiderataj Esperantaj sufiksoj;
-at, -it, -ot,
-ant, -int, -ont estas participaj sufiksoj;
forlasi iun sufikson, por ricevi vorton pli mallongan, ni povas
nur en tiaj okazoj, se la neceseco de la sufikso estas iom
duba[2];
la sufikso âinâ signifas la virinan sekson
(âpatroâ père â âpatrinoâ mère)
[3];
la sufikso âilâ signifas ilon
(âtranÄiâ trancher â âtranÄiloâ
couteau)
[4];
Äi ne metas senpripense la sufikson âinâ post iu
ajn radiko
[5].
derivi
finaĵo
prefiksoRim. 1:
La plej multaj e-aj sufiksoj estas uzataj ankaÅ kiel
ordinaraj radikoj kaj kondutas en kunmetado same kiel
ordinaraj radikoj. Tial oni nomas ilin ankaÅ sufiksoidoj,
esceptante nur la verajn sufiksojn -aÄ, -Äj, -eg, -et, -in,
-nj kaj -um. La koncepto de e-a sufikso do ne egalas al la
lingvoscienca koncepto, sed la e-aj sufiksoj transprenas
ordinare la rolon de sufiksoj de la naciaj lingvoj:
âLochâ truo â âLoch'erâ
tru'ilo.
Rim. 2:
La aserton ke la esperanta sufiksado estas simpla
vortkunmeto mi opinias propaganda mito. Iuj sufiksoj
efektive tiel kondutas (piedingo = ingo por piedo), sed la
aserto ke âpatrinoâ estas egala al
âpatrovirinoâ, aÅ ke âpatrujoâ estas
âpatroujoâ, apenaÅ bezonas refuton.
[Sergio Pokrovskij]
Aldoni tradukojn al ReVo: