^*klin/i ^UV

(tr)

1.

[klin.0i.MOV]

Oblikvigi ion vertikalan; fleksi malsupren aŭ flanken: la arbo estas klinita antaŭen, kaj la branĉoj pendas malsupren [1]; klini sin super la dormantan fratinon ^BdV ; [li] leviĝis, klinis posten sian vizaĝon, […] kaj ekrigardis la arenon ^IKr ; volu klini vian kruĉon, ke mi trinku [2]; li klinis sian ŝultron por portado [3]; mi ne aŭskultis la voĉon de miaj instruantoj, kaj mi ne klinis mian orelon al miaj lernigantoj [4]; rimarkante la gajan Aleĉjon [ŝi salutis] lin per klino de la kapo ^Marta ; maljuna homo, forte klinita de granda suferado ^Rabistoj . kurbigi

2.

[klin.0i.FIG]

(figure) Emigi, inklinigi, cedigi: mi klinis mian koron por plenumi viajn leĝojn [5]; mi devas min klini antaŭ lia deziro ^KPr ; li nur povis klini sin antaŭ la faktoj ^ChC ; la afero […] dependas de diversaj cirkonstancoj, antaŭ kiuj mi devas min klini, se mi ne volas malutili [6]; plena sako ĉiun mastron al vi klinos ^PrV . disciplini, submeti

1.

[klin.0igxi.MOV]

Sin klini; ekesti klinita: ŝi kliniĝis, kisis lin sur la bela frunto ^FK ; subite la veturilo kliniĝis: ĝi trafis en kavon ^FK ; li kuris al ili renkonte de la pordo de la tendo kaj kliniĝis (vd riverenci) antaŭ ili ĝis la tero [7]; Kain tre ekkoleris, kaj lia vizaĝo kliniĝis [8]; ŝi kliniĝis kaj naskis, ĉar subite atakis ŝin la naskaj doloroj [9]; [la] kamentubo […] kliniĝis ĉiam pli kaj pli [10]; ili kliniĝis kaj levis du orajn monerojn [11]; sur arbon kliniĝintan saltas la kaproj ^PrV .

2.

[klin.0igxi.FIG_mallevigxi]

(figure) Malleviĝi, kiel io kliniĝanta; proksimiĝi al sia finiĝo: la suno kliniĝis al la okcidento, kaj […] de la malproksima maro leviĝis vento [12]; la jaro kliniĝis al sia fino [13]; krimula kap’ kliniĝas al la tombo ^Ifigenio ; la tago jam forte kliniĝis [14]. finiĝi, kadukiĝi

3.

[klin.0igxi.FIG_cedi]

(figure) Cedi: en juĝo ne kliniĝu al la opinio de la plimulto [15]; la tempo […] de kliniĝado antaŭ ŝajnaj aŭtoritatoj jam de longe pasis [16].

(tr)

Klini for de la ĝusta direkto; flankenigi, deturni, deteni: [ili] penante deklini nin de nia vojo, havas la plej bonan kaj plej honestan intencon [17]; kaŝitajn donacojn akceptas malvirtulo, por deklini la vojon de la justeco [18]; vi deklinas la koron de la Izraelidoj de la transiro en la landon, kiun donas al ili la Eternulo [19]; li, vere, ne deklinas sin de ili, ĉar oni devas ja ion fari por la arto ^QuV ; Zolema deklinis la liton el la muro, malligis siajn robojn kaj, sen iu ajn enkonduko, ŝi ĵetis sin al miaj brakoj ^VaK . dekonduki, devojigi, malkuraĝigi, tenti

1.

[klin.de0igxi.MOV]

Flankeniĝi de normala sinteno, de ia ĝusta vojo...: ĉiuj arbegoj, rozujoj kaj dornoj dekliniĝis, kaj li pasis [20]; oni ne devas dekliniĝi de la vojo [21].

2.

[klin.de0igxi.FIG]

(figure) Flankeniĝi de vero, justo, intenco ks: dekliniĝi de la vero [22]; li ne dekliniĝu de la ordono dekstren nek maldekstren [23]; se iu dekliniĝas de la reguloj kaj modeloj […] li neniam povas pravigi sin [24]. malrespekti

devii

1.

[klin.de0igxo.MOV]

Flankeniĝo: dekliniĝo de la magneta montrilo ^FK ; la vojo […] kondukis per multaj dekliniĝoj kaj devojiĝoj preter multe da urboj kaj vilaĝoj [25].

2.

[klin.de0igxo.FIG]

(figure) Malobservado de la reguloj aŭ de la moralo: ĉiu dekliniĝo kaj malobeo ricevis justan rekompencon [26]; ŝia elparolado ne estis la plej perfekta, sed ĝi ankaŭ ne prezentis iajn tro gravajn dekliniĝojn ^Marta .

(tr)

1.

[Mankas mrk por aldoni tradukojn]

Malproksimigi de si klinante, deturni al alia direkto: ŝi forklinis flanken unu el la folioj [27]; forklininte la kapon [28]; ili forklinas la direkton de sia vojo, iras en la dezerton, kaj malaperas [29].

2.

[klin.for0i.FIG]

Flankenigi iun de vero, justo, intenco: forklini ies koleron, riproĉojn, koron; [li] forklinas la rajton de fremdulo [30]; observu kaj plenumu ĉion, skribitan en la libro de instruo de Moseo, ne forkliniĝante de ĝi dekstren nek maldekstren [31]; ne forkliniĝu al la vantaĵoj, kiuj ne helpas nek savas [32]. deturni, devojigi, distri^1.a, diversii, korupti

[klin.ador0igxi.REL]

Kliniĝi antaÅ­en, eventuale ĝis tuŝo de la grundo, elmontrante adoron: li iros kaj servos al aliaj dioj, kaj adorkliniĝos antaÅ­ ili aÅ­ antaÅ­ la suno aÅ­ antaÅ­ la luno [33]; David klinis sian vizaĝon al la tero kaj adorkliniĝis [34]; tiu dio, laÅ­ mi, tute ne bezonas adorkliniĝon de la homoj, nek de ĉio ajn en la naturo [35]. adori¹, apoteozi, laÅ­di