¹asert/i

(tr)

Firme certigi, pretendi, ke io estas vera: Jesuo, kiu mortis, kaj pri kiu Paŭlo asertis, ke li vivas [1]; li asertis, ke tio estis la plej terura nokto de lia vivo [2]; eĉ unu vorteto ne transpaŝos niajn lipojn! ili ĉiuj asertis [3]; tri personoj asertis, ke ili penetris ĝis la fino de la arbaro kaj ĉiam aŭdis la mirindan sonadon [4]; ili kompreneble asertis pri sia infano, ke ĝi estas la plej bela kaj plej saĝa [5]. apogi², atesti, firmigi, invoki, konfirmi¹, pravigi²

Firma certigo pri io: tia aserto estas iom senprudenta; viajn asertojn mi ne tute bone povas kompreni, kiam vi diras, ke ekzistas tiom multe da malpiuloj [6]; laŭ ilia aserto mirigis ilin, […] ke ili facile komprenis la lingvon [7]; persiste subtenataj asertoj (vd kalumnio, klaĉo), kiuj ne valoris eĉ putran haringon, zumis sur la langoj [8]; tre nebulecaj asertoj [9]; senbaza aserto [10]; li inventis la faktojn por pravigi siajn teoriajn asertojn [11]; la nova kuracisto […] jesigis la aserton de Bazarov, ke neniu danĝero minacas [12]; ili rigardis liajn asertojn kiel aferojn limtuŝantajn al blasfemo [13]. aksiomo, postulato, premiso, pretendo