^*koler/i ^UV

[koler.0a.PSI]

Sentanta fortan malkontenton kontraÅ­ iu aÅ­ io: ne aÅ­digu vian voĉon antaÅ­ ni, ĉar alie atakos vin koleraj homoj [1]; ili estas koleraj, kiel urso, de kiu oni forrabis la infanojn [2]; li fariĝis kolera kaj ĵetis al ŝi la glason rekte en la vizaĝon [3]; la ĉefepiskopo forlasis ŝin kun koleraj vortoj [4]; li kun malmodesta spirito kaj koleraj okuloj […] respondis [5]. kolera kiel cento da diabloj ^PrV . rabia³

(x)

[koler.0i.PSI]

Senti fortan agiton de la animo kontraŭ iu, kiu ofendis aŭ malkontentigis nin: li koleras kaj insultas [6]; por ke la edzo nenion suspektu kaj ne koleru, ŝi rapide buĉis kokidon [7]; la reĝo kaj precipe la princino koleris, ke simpla eksigita soldato venkis en la veto [8]; kion vi faras? ekkriis furioze la diablo, ― ne koleru, ŝi respondis, mi havis teruran sonĝon [9]; Moseo ekkoleris kontraŭ la militestroj [10]; Faraono koleris siajn sklavojn, kaj metis min en malliberejon [11]; unu pekis, kaj Vi volas koleri la tutan komunumon [12]? pri dolĉa vorto ne fieru, maldolĉan ne koleru ^PrV ; kiu koleras, tiu ne prosperas ^PrV . boli, eksplodi, incitiĝi, indigni, flamiĝi, furiozi, ŝaŭmi

[koler.0o.PSI]

Sento de tiu, kiu koleras: lia kolero longe daŭris [13]; vi tute ne estas ĝentila, diris la feino sen kolero [14]; li ne portas longe la koleron kaj li tute ne estas venĝema [15]; la reĝino ektremis pro kolero [16]; sed la kolero de la reĝo cedis al nenio [17]; la fratinoj […] paliĝis pro kolero [18]; en ĉi tiu mallonga ekĝemo sonis obtuza kolero (vd frustro) kaj senfina doloro ^Marta ; en la brusto de Marta leviĝis ondo de flamanta indigno, de kaŝata kolero, de maldolĉa envio ^Marta ; malfacile spirante de kolero ^Marta ; via kolero nur dolĉigos al li la triumfon [19]; se li deziras serioze diskuti, necese estas, ke li unue detenu sian koleron [20]; en sia kolero ili mortigis viron [21]; la duko incitis sian koleron per la memoro de tiu abomeninda letero [22]; milda respondo kvietigas koleron [23]; per insulto kaj kolero ne klariĝas afero ^PrV ; kolero pravecon ne donas ^PrV .

(tr)

[koler.0igi.PSI]

Fari, ke iu koleru: li neniam donadis trinkmonon, tio ĉi kolerigis la servanton [24]; ĉu la pastraĉa babilaĵo povas kolerigi tian filozofon [25]? mi ne kuraĝis lin kolerigi, malobeante [26]; li estas freneza, mi ne lin kolerigu [27]; li konfuziĝis kaj tio kolerigis lin [28]; diskuti kontraÅ­ li lin neutile kolerigus [29]; ŝin kolerigis, ke li tiel komprenis ŝin [30]; Dion kolerigis, homojn ridigis ^PrV . ĉagreni, furiozigi, inciti¹, indignigi, iriti², provoki

[koler.0igxi.PSI]

Eksenti koleron: aŭdante tion, ili koleriĝis en la koro, kaj grincigis kontraŭ li siajn dentojn [31]; ŝi komprenis, ruĝiĝis kaj iom koleriĝis [32]; li ne ĉagreniĝis, li nur koleriĝis, tio estas alia afero [33]; ho, mia dolĉa edzo, ne tiele koleriĝu kontraŭ la patrino de viaj filoj [34]; Aapo […] koleriĝis subite, kaptis de la servistino la balailon kaj komencis per vigla mano rebalai la ĉambregon [35].

[koler.0ema.PSI]

Facile koleranta: kolerema homo kaŭzas malpacon [36]; malpacema kaj kolerema edzino [37]; li estis […] tiel koleriĝema, kvazaŭ li havus en si pipron kaj tabakon [38]; kun kolerema spirito mi naskiĝis [39]; se vi lin indulgos, li fariĝos ankoraŭ pli kolerema [40]; li estis aparte koleriĝema kaj kverelema [41].

[koler.0etigi.PSI]

Piki^2.a, inciteti: kuŝis en la rigardo […] moko, malforta moko, kiu koleretigis, malkontentigis lin [42].

[43]

[koler.post0o.PSI]

Malafabla sento, kiu restas post kolero, rankoro: Fanny forviŝis la larmojn, kun ioma postkolero [44]. rankoro

(ntr)

[koler.sen0igxi.PSI]

Trankviliĝi; forlasi sian koleron: mi jam duoble mensogis, do Zukrula senkoleriĝis [45].