^*voĉ/o ^UV

1.

Sono de parolo, kanto, krio, farata de aero elblovita el la pulmoj kaj vibrigita de la laringo: paroli per malforta, sonora, raŭka, dolĉa, mallaŭta, trema voĉo; aŭdigi sian voĉon [1] [2] [3] [4]; voku per plena voĉo [5]; elokventa voĉo; mi ne aŭskultis la voĉon de miaj instruantoj [6]; obei ies voĉon [7] [8] [9]; laŭtigi sian voĉon favore al iu; se vi vokos la prudenton kaj direktos vian voĉon al la saĝo [10]; kiam li ĉarmigas sian voĉon, ne kredu al li [11]; (figure) la voĉo de la prudento, konscienco; (figure) la voĉo de la sango de via frato krias al mi de la tero [12]; (figure) obeante la voĉon de indiferenta egoismo ^EE ; harmonia, basa voĉo; (figure) per la malakra voĉo de l' violonĉelo ŝi diris al li, kion ŝi ne kuraĝus esprimi per vortoj.

2.

Esprimo de la opinio de ĉiu pri demando, decido aŭ elekto: mi petas, ke ĉiu volu bone kaj libere pripensi sian voĉon [13]; la homoj diskutis al kiu politika forto ili donu sian voĉon [14]; esti elektita per 90 voĉoj kontraŭ 10; via propono estos akceptita per plimulto da voĉoj [15]; havi la ĉefan voĉon (tono) ^PrV ; en okazo de nombroegaleco de la voĉoj la Prezidanto havas decidan voĉon [16]; (figure) infano kaj fiŝoj voĉon ne havas ^Prv (pri iu, kiu ne rajtas diskuti). unuvoĉa

3.

Konjugacia formo montranta, ĉu la ago esprimata de la verbo estas farata aŭ ricevata de la subjekto: aktiva, pasiva voĉo.

4.

Registro, parto propra al instrumento aŭ voĉregistro en komponaĵo: en murmuro monotona de la voĉo saksofona [17]; kvarvoĉa kanto; la soprana voĉo estas tipe uzata por la ina protagonisto de la opero, ekde la lasta duono de la 18-a jarcento [18].

1.

Rilata al voĉo: voĉa legado; voĉa promeso; tondravoĉa ^FK ; voĉa komunikado [19]; iliaj voĉaj organoj tute ne montris ian grandan antaŭkapablon por la kantarto [20].

2.

(Pri parolsono) Rilata al konsonantojn, kies prononcon akompanas vibrado de la voĉkordoj (en Esperanto: b g d v z ĝ ĵ m n l r), kontraste al la senvoĉaj: [ili] tute ne kapablas distingi voĉan „r“ disde senvoĉa „ĥ“ [21].

forta, vasta

Uzante sian voĉon: Ciro, reĝo de Persujo […] ordonis proklami en sia tuta regno voĉe kaj skribe jenon: […] [22]; ripetante la preĝojn, kiujn voĉe diris la sankta Sem [23]; [ŝi] voĉe legis (kun laŭta elparolo, ne silente), kiam la laboro estis finita [24]; laŭtvoĉe [25]. buŝe, laŭte

1.

Diri per voĉo: „Kvankam kalva krest' vin kronas,“ voĉis mi, „vi ne poltronas“ [26]; „Mi nun memoras“, ŝi bonhumore voĉis. „Mi ĝin vidis el la kartoj.“ [27]; li ŝatis […] nur elvoĉi la internan penson de ĉiuj ^VivZam ; imagaj, tute ne voĉigitaj, demandoj [28].

2.

(ntr)
Doni sian voĉon²: voĉi tiel, kiel oni trovas la plej utile por nia afero [29]; ĉu ni voĉu sekrete aŭ publike? voĉdono

^MuzTerm

Malpli alta parto de voĉa sonamplekso, kies vibrado sentiĝas precipe en la brusto: en normala brustvoĉo, la gloto plene fermiĝas dum fazo de la vibra ciklo [30].

Per malforta voĉo, por si mem aŭ por proksima aŭskultanto: ĉio estas mensogo! interrompis duonvoĉe unu el la adjutantoj [31]; Klaro […] levis la kapon kaj duonvoĉe interrompis la patron ^IK ; diino! ekkriis la juna homo duonvoĉe, ne ŝanĝante la pozon nek la vizaĝesprimon ^Marta .

^MuzTerm

Pli alta parto de voĉa sonamplekso, kies vibrado sentiĝas precipe en la kapo: falseto […] en pli vasta senco […] oni komprenas kiel la t.n. kapvoĉo, do kiel vira parol- aŭ kantvoĉo plialtigata je oktavo [32].

^MuzTerm

Mezalta parto de voĉa sonamplekso, kies vibrado sentiĝas precipe en la laringo: baso kaj tenoro ekas per simila kanono en la sekundo, jen kun aldonita mezvoĉo [33].

Per la tuta forto de sia voĉo: eĉ viaj fratoj […] krias post vi plenvoĉe [34]; li […] komencas salti kaj danci en la sunmakulo sur la verda tapiŝo kriante plenvoĉe [35].

Tiel, ke malsamajn tonojn sonigas samtempe pluraj voĉoj: la kantojn Kaj Tiel Plu prezentas ĥore (jen unisone, jen plurvoĉe) [36]; ekzistas en ĝi plurvoĉeco per samtempa kantado en trita distanco [37]. polifonio, kontrapunkto

Akorde eldirita aŭ konsentita de ĉiuj: ĉiuj unuvoĉe en la daŭro de ĉirkaŭ du horoj kriadis [38]; unuvoĉe oni decidis postuli […] kiel eble plej grandan tributon [39]; la Bulonja Deklaracio […] unuvoĉe akceptita de la Unua Kongreso [40]; la kasista raporto estis ĉiesvoĉe aprobita [41]; per ĉiuvoĉa akcepto de konvena rezolucio fare de la Pola Parlamento [42]. ĉiukonsenta, unuanima

Esprimo de sia opinio ĉe decido aŭ elekto: tutmonda voĉdono ^DL ; laŭ la nova ordo, kiun per komuna voĉdonado akceptis por si nia Lingva Komitato [43]; oficiala pervoĉdona decido [44]; mi ilin per voĉdono kondamnis [45]; mi voĉdonas por prezenti plendon […] al la plej alta kolegio [46]. voĉi, baloto

Malraŭkigi sian voĉon per tuseto, grako...: tusetante, por klarigi la voĉon, Kruko komencas […] [47].

1.

Ne havanta voĉon: Mi aŭdis la harmonikon — stridis Petters kun sia senvoĉa parolo [48]; senvoĉa kato, birdo; la vortoj de la diino mirakle formiĝis en lia interno kaj la senvoĉan parolon li aŭdis ie interne kaj ne tra la aero [49].

2.

(Pri parolsono) Rilata al konsonantoj, kies prononcon ne akompanas vibrado de la voĉkordoj (en Esperanto: p k t f s ŝ ĉ c ĥ h), kontraste al la voĉaj: la klasika [t] estas senvoĉa, alveola, eksploda sono [50].