^*kviet/a ^UV

1.

[kviet.0a.paciga]

(io) Ne ekscitanta la sentumojn, senmova, ebliganta facilan ripozon, paciga: duonhela kvieta lumo sin vastigis tra la tuta ĉambro ^FK ; la sanktej' kvieta de l' diino ^Ifigenio ; larĝa kvieta rivero [1]; kvieta nokto en la dezerto [2]; en la kvieta aero delikate murmuris la arboj ^IK ; branĉoj kaj floroj klare speguliĝis en la kvieta akvo [3]; venis la kvieta horo, en kiu la naturo […] preparis sin ekdormi [4]; tiuj marbluaj akvospeguloj, […] tiu kvieta akvo kun la profunda fundo! [5]; diamanto, en [k]ies kvieta fajro kuŝis mira sorĉo ^FK .

2.

[kviet.0a.pacaspekta]

(iu) Ne montranta ekscitecon, havanta nepasian kaj pacan aspekton aÅ­ karakteron: ŝi leviĝis kun trankvila vizaĝo […] kaj komencis per kvieta voĉo rakonti ŝian amatan fabelon ^Marta ; rigardinte pli atente la fizionomiojn de ĉi tiuj strangaj soldatoj, [li] rimarkis en ili inteligentecon kaj kvietan energion [6]; longe mi silentis, estis kvieta kaj detenis min [7]; kviete ili laboru kaj manĝu sian propran panon [8]; lia menso fariĝis kvieta [9]; lia vizaĝo esprimis kvietan malĝojon [10]; sur lia kvieta vizaĝo aperis signoj de profunda doloro [11]; kvieta ŝafo [12]; kviete humura ironio [13]; kvietanime [14]. dolĉa³, milda, pia, pacema

1.

[kviet.0o.paco]

Stato de io aŭ iu kvieta, paca: mi ne havas kvieton, mi ne havas ripozon, trafis min kolero [15]; tia kvieto trankviligas kaj igas sonĝi ^IK ; mia tuta pasinteco estis kvieto, amo kaj amuziĝo ^Marta ; en kvieteco kaj fido estus via forto [16]; meditiga kvieteco [17]; veran animan kvietecon li ne atingis, ĉar nun venis la malnovaj rememoroj [18].

2.

[kviet.0o.FIZ]

Stato de objekto, kiam ĝi havas nulan rapidon rilate al iu bazo: kvietmaso (maso de objekto en stato de kvieto) [19].

(tr)

[kviet.0igi.KOMUNE]

Igi iun aŭ ion kvieta: kvietigi la malsaton aŭ soifon [20]; du gardistoj […] kvietigis la malkonsentojn inter la malriĉaj fremduloj [21]; pacienculo kvietigas disputon [22]; milda respondo kvietigas koleron [23]; ŝia spirito, kvietigita de trankvileco kaj vigligita de espero, fortigis la […] korpon ^Marta . malsovaĝigi

(ntr)

[kviet.0igxi.KOMUNE]

Iĝi malpli vigla, malpli impeta, pelema aŭ ekscitita: la akvo kvietiĝis [24]; kvietiĝos la furiozo de via frato [25]; mia doloro ne kvietiĝos [26]; la ventoj kvietiĝis, kvazaŭ ili volus dormi [27].

[kviet.0ismo.KRI]

Mistikismo, kiu celas neniigon de sia volo en Dion, kaj vivon de pasiva medito, precipe tia kristana movado de la 17a jarcento: sinjorino Guyon estis franca mistikulino kaj ĉefa priparolanto de kvietismo [28].

[kviet.mal0a.KOMUNE]

Ekscitita, moviĝema, malmodera, kolerema: la malpiuloj estas kiel malkvieta maro, kiu ne povas trankviliĝi [29]; malkvieta vento [30]; la maro estas iom malkvieta kaj la fiŝkaptistoj direktas sin kun siaj ŝipoj hejmen [31].