humur/o ^PV

[humur.0o.KOMUNE]

Nemalica ŝercemo, kun milda aŭ nenia moko, celanta precipe amuzon: Iom mankas ĉe [Henri Vallienne] tiu sento de humuro, kiu iluminas la paĝojn de Dickens aŭ Dumas [1]; la sulketaj okul-anguloj […] surhavis la stampon de konstanta ridado, kaj humuro ĉiam fajreris en la brilaj brunaj okuloj [2]; poemoj ĉefe humurtonaj [3]; popola humuro mildigas la kruelecon de tranĉa malvarmego [4]; eble hungaro havas alian humuron ol germano [5]. humoro³blago, grotesko, komedio, komikeco, mistifiko, satiro

[humur.0a.KOMUNE]

Ŝerca, por komuna amuzo: „kredu min, sinjorino!“ de Cezaro Rossetti […] spegulas vervan, humuran personecon [6]; unu el tiuj humuraj vizaĝesprimoj, kiujn tiom ŝatas lia onklino [7]; ŝiaj multgamaj verkoj iras de la humura ŝerco, farso aŭ amuza unuaktaĵo, […] ĝis pli ambiciaj kaj ampleksaj versdramoj [8]; la kripla brakseĝo estas plia humura detalo en la ĝenerala gaja atmosfero [9]. amuza, sprita

(ntr)

[humur.0i.KOMUNE]

Ŝerci sen moko aŭ ofendo: ja neniam vi emas humuri kaj ŝerci, senĉese vi ion strebas [11]. spriti

Verkisto de humuraj tekstoj: de la humuristo Jerome K. Jerome aperis Tri Homoj en Boato [12]; kiel humuristo [Frederiko Karinthy] estis ege populara, sed kiel filozofo li apenaŭ gajnis adeptojn [13].

(frazaĵo)

[humur.nigra0o.KOMUNE]

Humuro pri malĝojigaj temoj, mizero, kruelo kaj similaj: ĝi estas speco de „nigra humuro“ kaŭzita de la nuna situacio – ĉu ĉiuj en Okcidento tion bone konscias? [14]; ĝi iom ŝokis liajn samtempulojn pro la nigra humuro: ĉu onirajtas ridi pri murdo [15]?