pri
~o 2.c:
Tiun nomon (kaj la fenomenon) enkondukis en Esperanton
G. Waringhien; lin sekvis K. Kalocsay. Malgraŭ ilia
granda aŭtoritato kaj nekontestita tradicio ŝajnas ke la
termino malbone akordas kun la ĉefsenco de ~o; ŝajnas ke pli
trafa estus konsonanco
(precipe se ties fonetikan sencon proksimigi al la muzika
kaj al la
angla, kio krome sonus iom simile al
„asonanco“); aŭ eble
oni povus diri tute simple kaj klare:
konsonanta rimo.
[Noto de Sergio Pokrovskij]
pri
~o 2.c:
La rimarko de Sergio kongruas kun la PV-a kaj PIV-a
difinoj, sed LSF kaj Parnasa Gvidlibro donas difinon
pli malvastan (konforman al la ekzemploj) -- kaj laux
mi pli gxustan --, laŭ kiu la akcentaj vokaloj
devas "simili" kaj la senakcenta vokalo
devas resti sama (ne kiel en "aminda/abundi" ekz-e).
Mi do transformis la rimarkon en
administran noton kaj rekomendas kontrolon de la jamaj
tradukoj. [MB]
pri
~o 2.c:
Tio ne konvikas min: "agordo" ja estas aŭ _ago_ per kiu
oni
fiksas deziratajn parametrojn, aŭ aro da rezultaj
parametrovaloroj. Kiel tio povas indiki specon de rimo, mi
ne komprenas. Tio estas same maltrafa, kiel nomi iun specon
de rimo "regulado" aŭ "tuning". Resume, mi vidas en tiu
nomo nek logikon nek internaciecon, sed iun bizaran kapricon
de W&K.
[Sergio]
pri
~ilo 3.:
Sxajnas, ke la tradukoj per "instala programo" ne tute
tauxgas. Ja foje instala programo ebligas agordon, sed
ne temas pri gxia unuavica funkcio. [MB]
~o:
Mankas verkindiko en fonto.
~isto:
Mankas verkindiko en fonto.