¹human/a

Posedanta la kompatemon, helpemon, homamon, kiuj estas la plej noblaj kvalitoj de la homo: mi tre bone konis junulon dolĉan, humanan, nekapablan fari malbonon al iu ajn [1]; humana, disdonema, defendanta la malfortulojn, li sin amigis de ĉiuj [2]; li havis la opinion de homo humana kaj malavara, kaj lia populareco kreskis [3]; okazaĵo, kiu tute ĝisekstreme renversis mian kristanan kaj humanan mondkoncepton [4]. filantropia, homama, homeca², kompatema

Eco de humana homo: iu viro […] dum unu horo estis ĵus parolanta pri humaneco [5]; en la nomo de la humaneco [ili] petis Tigellinuson, ke li ĉesigu pluan persekutadon [6]; li enspiris en la lingvon spiriton de humaneco kaj internaciismo [7].

Igi iun humana: humanigi militistojn, sovaĝulojn; aliaj opinias, ke teknikaĵoj pli kaj pli superregas niajn vivojn kaj tiel malhumanigas nin [8].

Doktrino, serĉanta en la helenlatina civilizo la plej bonan rimedon por humanigi kaj klerigi la homaron: disvastigi la humanismon kaj la kristanan kulturon [9]; ni tute surdiĝis de la laŭta prediko pri la humanismo [10]; Marjorie Boulton per metaforoj defendas sian humanismon [11]. klasika, helenismo.

Adepto aŭ studanto de humanismo, la helenlatinan civilizon, la antikvajn klasikajn literaturojn: pri tiu ĉi ideo jam antaŭ ni paroladis ĉiam la veraj religiuloj, la humanistoj, la framasonoj [12]; Germanujo, la lando de la filozofoj kaj poetoj, kiu estis iam la centro de la humanistoj [13]; tiun sorton de la latina klare antaŭvidis unu el la plej grandaj humanistoj de sia tempo [14].

Senkompate severega, kruela ks: la turmentoj egalos la krimojn de tiuj malhumanaj kondamnitoj [15]; mi ne povis miksiĝi en ilian malhumanan kaj krimeman vivon [16]; super niaj kapoj ŝvebas fantomo de nova, ankoraŭ pli nehumana milito [17].