²seren/a

1.

[seren.0a.MET]

Sennuba kaj senventa: serena varmego [1]; serena frosta vetero [2]; neĝo […] brilanta […] sub la radioj de la suno, kiu hele lumis sur la serena ĉielo ^Marta ; ili dancadis ĉe la senbrua lago en la serena lunlumo [3]. hela

2.

[seren.0a.anime]

Kvieta sen ĉagrenoj, sen videbla antaŭtimo aŭ streĉo: serena voĉo, rideto, diskutado; ŝi estis tre bela, brilante serena, eĉ la okuloj de mia patrino ne estis pli mildaj ol ŝiaj [4]; la bela vizaĝo ree fariĝis serena, eĉ ekradiis de plezuro ^IK ; lia frunto sereniĝis [5]; ruĝeto aperis sur la palaj vangoj, la okuloj flamis de sereneco kaj entuziasmo ^Marta ; serenigita de la morto nobla vizaĝo [6].

1.

[seren.0o.MET]

Senventa, hela vetero: la vento ĉesiĝis, kaj fariĝis granda sereno [7]; la boforta skalo estas skalo por taksi la fortecon (rapidecon) de vento […] indico 1 ‐ sereno ‐ 2 ĝis 5 km/h [8].

2.

[seren.0o.anima]

Kvieto, videbla senzorgeco, paca stato: la ludo kun la filo ĉiam kvietigis lian ĉagrenon kaj plenigis per sereno lian koron [9].

(ntr)

1.

[seren.0igxi.MET]

Iĝi serena, kvieta: tuj la vetero sereniĝis kaj ili ekveturis [10].

2.

[seren.0igxi.anime]

Iĝi anime serena, trankvila: sereniĝis ŝia dolĉa vizaĝo, kaj la larmoj ĉesis flui [11].

1.

[seren.mal0a.MET]

Venta, nuba aŭ iel agitita: pluva malserena vespero [12]; sub malserena ĉielo de frua printempo [13].

2.

[seren.mal0a.anime]

Malkvieta pro anima streĉo: malserena rigardo; malserena kolermiena malliberulo [14]; malserenaj, malbonimpresaj domoj [15]; malserene flamantaj okuloj ^Marta .

(ntr)

1.

[seren.mal0igxi.MET]

Iĝi malserena, agitita, malkvieta: la maro malsereniĝis de forta vento [16]; la ĉielo pli kaj pli malsereniĝis, ekkoleris [17].

2.

[seren.mal0igxi.anime]

Iĝi malkvieta, perturbiĝi: ĉe tio la okuloj de Ursus malsereniĝis, kaj post momento li aldonis: – Se mi ŝin ne obeus, vi jam ne vivus, sinjoro [18];