^*-o

Finaĵo (lingvoscience: sufikso) markanta la vorton kiel substantivon: la finiĝo „o“ signifas nur simple substantivon, nenion pli [1].

A.

(post aĵo) Esprimanta tiun aĵon mem respektive la ideon pri ĝi: kruĉo [2]; akvo [3]; birdoj [4]; la jaro 1905 ^PrV .

B.

(post eco) Esprimanta tiun econ kiel apartan ideon sendependan de objektoj ĝin posedantaj: forto ^DL ; grando kaj belo [5].

-ec

C.

(post ago) Esprimanta tiun agon kiel ideo de procezo aŭ ties rezulto: ofendo [6]; resto [7]; foresto ^PrV ; edziĝo [8]; zorgo ^PrV .

-ad

D.

Post participa sufikso:

1.

[Mankas mrk por aldoni tradukojn]

(post -ant, -int, -ont) Aganton en tempa rilato al sia ago: almozpetanto ^PrV ; posedanto ^PrV ; vivanto ^PrV ; suferinto ^PrV ; mortinto ^PrV ; pendonto ^PrV .

2.

[Mankas mrk por aldoni tradukojn]

(post -at, -it, -ot) Homon, en tempa rilato al ago efikanta sur lin: batato ^PrV ; amato [9]; pendigito ^PrV ; savito ^PrV ; purigoto [10].

E.

(post aliaj vortspecoj) Esprimanta ĝin kiel ideon sendependan de konkreta manifestiĝo: unuo [11]; deko ^PrV ; morgaŭo [12]; kialo [13]; neo [14].