^*ajn^UV

Vorteto, kiu almetiĝas apud vortoj demandaj aŭ sendifinaj por insisti pri la nedifiniteco: la eniro estas libera por iu ajn (aŭ por ĉiu ajn); iu ajn posedanto de bieno donas al siaj brutoj konvenan manĝon [1]; ŝi scias nenion pri io ajn ; donu al mi ion ajn por trinki; la esperantaj ŝlosiloj donas la eblon al homo de ia ajn nacio tuj kompreni la skribaĵon^Z ; neniu esprimo, kiun la gazetaro ne akceptas, havas ian ajn ŝancon triumfi; de kiu ajn flanko la vento blovas, ni estas ŝirmataj; ĉiu ajn ne estas kapabla fari ĉion ajn; la spertaj esperantistoj skribas per stilo preskaŭ simila, al kiu ajn nacio ili apartenas; tiel ni devas agi, kiaj ajn estas niaj politikaj opinioj; kiam ajn vi venos, mi vin volonte akceptos; la lingvo internacia fine nepre triumfos, kiom ajn la rutinistoj batalos kontraŭ ĝi; kiom ajn vi lin batos, li ne iros.

Rim.: Kvankam Z. ne ĉiam obeis tiun regulon, estas nepre konsilinde uzi kiu ajn kaj ĝenerale ĉiujn korelativajn vortojn komencantajn per k, kiam ili estas akompanataj de la insista nedifinita vorteto ajn, nur en dependa prop. kompletiganta la sencon de alia sendependa memstara prop., kaj uzi en la sendependaj memsignifaj propozicioj nur la formojn komencantajn per i aŭ ĉi: 1 kiu ajn venos, vi ne enlasu (lin); kiu ajn volas, tiu ankaŭ povas; kiu ajn tion diras, mi restas dubanta; de kiu ajn flanko la vento blovos, ni estos ŝirmataj; tiu homo, kiu ajn li estas, ne estas malsaĝulo; la spertaj esperantistoj skribas per stilo preskaŭ simila, al kiu ajn nacio ili apartenas^Z ; en kiu ajn loko li sin kaŝos, oni fine trovos lin; kiujn ajn argumentojn vi prezentos, vi ne konvinkos min; kiu ajn vi estas, vi devas obei la leĝon. 2 Donu al mi iun ajn libron; mi povos suprengrimpi sen la helpo de iu ajn; li pli sincere funebris ol iu ajn el la parencoj; la esperantaj ŝlosiloj donas la eblon al ĉiu homo de iu ajn nacio tuj kompreni la skribaĵon; mi ne permesos tion al iu (aŭ ĉiu) ajn; iu (aŭ ĉiu) ajn povos eniri, se vi lasos la pordon neŝlosita; vi scias pli bone ol iu (aŭ ĉiu) ajn, ke...; nian lingvon ĉiu povas libere uzi por iu (aŭ ĉiu) ajn celo.

1.

[ajn.0a.KOMUNE]

Ia ajn: tiajn trukojn povas prezenti ĉiu mezkapabla profesia hipnotigisto sur ajna scenejo [2]; tie pendas tiom da ajnaĵoj, ke oni apenaŭ povos sin malimpliki [3].

2.

[ajn.0a.MAT]

[4](fakula ĵargono) Iu ajn, ĉiu ajn, laŭvole elektebla: ajna oblo de N estas ankaŭ oblo de la divizoroj de N (la aserto veras por ĉiuj imageblaj obloj de N); ajna n-a-grada kompleksa ekvacio havas n radikojn; montru, ke por ajna entjero N veras la propozicio P(N).

Rim.: Bricard uzas ankaŭ tiun vorton en esprimoj de la tipo triangulo ajna [5] kun la senco „sen ia apartaĵo“ (ĉi-okaze ni povus diri „skalena triangulo“). Tio ŝajnas nun evitinda uzo.

Tute, nerefuteble sen: estas ŝi, kiu sen ia ajn hezito estis prenonta sur sin la tutan pezon de la patrina devo [6]; sen ajna kaŭzo rompiĝas vitroj en la nova konstruaĵo de Dramlit [7]. sen ia; sen ioma, sen ia eĉ plej malgranda.

Rim.: La esprimo sen ajna kaŭzo signifas same kiel sen ia kaŭzo, sed estas pli firma, same kiel ĉi-lasta estas pli firma ol la simpla sen kaŭzo. Eblas vidi teorian diferencon inter sen ajna kaŭzo kaj sen ioma kaŭzo, nome ke la unua insistas pri la tipo de kaŭzo kaj la dua pri ĝia „grandeco“, sed en praktiko ambaŭ esprimoj sinonimas inter si kaj sinonimas ankaŭ kun sen ia eĉ plej malgranda kaŭzo.

[ajn.0ulo.FRAZ]

(frazaĵo) Iu ajn ordinarulo reala aŭ supozata: mi ĉiam suspektis, ke la vorto „desupri“ ne naskiĝis spontane el la langopinto de sinjoro Ajnulo [8]; la verkoj pasis sen ke ... ajnulo sur la scenejo faru iun ajn laŭvolan sonon [9].

anonima