^*ia

Nedifina adjektivo, signifanta: „de ne precize difinita speco; de mi ne scias kia kvalito“: via vino estas nur ia abomena acidaĵo [1]; vi devis elekti ne verkon klasikan kaj seriozan, sed ian verkon pli simplan [2]; mi reakiris la volon kaj ian grandegan forton ^FdO ; tie ĉi estas ia kaŝita afero [3]; li ne foriris de ni kun mieno de persono, kiu intencas ian friponaĵon [4]; ĝi estas ia speco de malbona antaŭsento [5]; ni malgranda kolekto da homoj ne povas fari ian decidon por ĉiam [6]; kolekto da homoj prezentanta ian unuon [7]; per ĉiuj dioj, se iaj ekzistas, mi ĵuras, ke... [8]; ni ne estas iaj teoriaj fantaziuloj [9]; ili ĉiuj faris tion ĉi pro ia praktika utileco [10]; timigita de ia ŝajnaĵo [11]; la dramo prezentas unu mortigon, kiu havis lokon en ia urbeto de Italujo [12]; al la patrino […] estas necese havigi ian negrandan komforton ^Marta ; neniu povos diri, ke mi havas ian rilaton al la afero [13]; ilia literaturo ne predikas iajn terurajn krimojn, sed havas tiun saman etikon […] kiel nia [14].

Rim.: ia montras nur la kvaliton, la naturon, la specon, la econ, sed neniel la individuecon. Tamen ĉi tiu diferencigo estas ofte indiferenta; tial Zamenhof rimarkigas, ke „ofte oni povas sen eraro diri ia, kia, nenia anstataŭ iu, kiu, neniu“.

sen ia kaŭzo [15]; sen ia ŝanceliĝo [16]; unu viro sen ia celo streĉis la pafarkon, kaj pafe trafis la reĝon de Izrael [17]; ŝtono sen ia mano deŝiriĝis de monto [18]; ni povas tion ĉi antaŭvidi kun plena precizeco kaj certeco, sen ia ombro da dubo ^EE ; la Esperantistoj agadis la tutan tempon preskaŭ tute sen iaj materialaj rimedoj ^EE .

(arkaismo)

Sen ajna, sen ia ajn: ni renkontas en la lingvoj naturaj grandegajn malfacilaĵojn, [kiuj en lingvo arta povas esti elĵetitaj] sen ia eĉ plej malgranda difekto por la fleksebleco, riĉeco kaj precizeco de la lingvo ^EE ; [mi estas] taksata sen ia eĉ plej malgranda dubo kiel monstro, venenisto, murdisto [19]. sen ioma