⁹majuskl/o ^SPV

(pri signo) Apartenanta al signaro, kies ĉiuj signobildoj lokeblas inter du paralelaj horizontalaj linioj, kiujn ili tuŝas: la majusklaj ŝtonsurskriboj de la Romiaj monumentoj; la majusklaj ciferoj; ĉiuj propraj nomoj hazarde komenciĝantaj per majuskla litero K fakte presiĝas kun komenca minuskla litero k [1]; granda majuskla titolo SEMAJNO [2]; troa majuskligo [3]; ĉiuj elementoj estas en la Akademia Vortaro baze listigataj en neŭtrala tutmajuskla formo^AdE . minuskla

Rim.: La eksterliniaj diakritiloj rompas tiun difinon; por la lingvoj uzantaj ilin (ankaŭ Esperanto) oni kutime konsideras nur la bazan signon ‐ kvankam en iuj presaĵoj kaj en ekranaj tiparoj oni pro la evidenta praktika motivo iam malaltigas la tutan diakritaĵon tiel ke ĝi plene lokiĝu inter la du linioj; tiel estas presita, ekzemple, la „Enciklopedio de Esperanto“.

Majuskla litero: la baza duelementa metodo, kiun la fama sveda natursciencisto Carl Linnæus iniciatis en la 18a jarcento, estas konservata: substantiva genronomo (kun majusklo) plus adjektiva karakterizo (sen majusklo) [4]; la unuaj vortoj de la evangelio aperis, kun bele ornamitaj majuskloj kaj kelta interplektaĵo [5]; la senmajusklaj frazoj estas ofte tiom longaj, ke mi tediĝis [6]. ĉefliterominuskloversalo, inicialo

Litero (en alfabeto posedanta majusklojn kaj minusklojn) majuskloforma sed malpli alta ol normala majusklo de la sama serio (proksimume samalta kiel la plej malaltaj minuskloj): por la alfabeto kun ciferoj kaj signoj ekzistas majuskloj, majuskletoj kaj minuskloj, kaj por la tiparfasonoj rekta, kursiva kaj grasa [7].