³hirt/a

1.

Rekte staranta (p.p. haroj aŭ similaĵoj): la hirtaj pikiloj de atakata histriko; kolero denove komencis hirtigi la harojn sur lia kapo [1]; mi vagpense rigardadis la kandelon dum duonminuto, kaj je subita konstato mia hararo hirtiĝis, la ŝvito gutiĝis sur mia frunto [2]; Wells sentis la harojn hirtiĝi sur lia nuko [3]. anserhaŭto

2.

Konfuze malordigita, malglata: maljuna rabista virino, kiu havis longan hirtan barbon kaj brovojn [4]; hirta pavianino [5]; mizera, hirta hundaĉo, kiu pli similis eluzitan skraptapiŝon [6]; hararo hirta, taŭza [7]; mi razis min, mian hirtan hararon tondis la elektra ĉapelo, miaj pedikoj estis ekstermitaj [8]; hirta herbo, vipata de la vento, kovras abunde la tutan tombejon [9]; kie ili lasis la honton? […] homoj ili ne plu estis, nur griza, malseka, hirta amaso kun apenaŭa meĉo de la konscio [10]. vila

Igi ion hirta:

1:

la birdo […] elpinĉas el ĝi plumon, hirtigas la aliajn plumojn ĉirkaŭ la kolo [11]; teruro denove hirtigis la harojn sur lia kapo [12]. rektigi¹, starigi¹

2:

la kampon hirtigis milda vento [13]; la vento hirtigis liajn maldensajn harojn [14]; (figure) la libro […] estas hirtigita je obskuraj ideoj aŭ esprimoj, kaj strangaj parolturnoj [15]. malordigi, taŭzi^1.a