³minimum/o ^JED

1.

[minimu.0o.KOMUNE]

Kiel eble plej malgranda kvanto aŭ plej malalta grado: kunporti por la vojaĝo minimumon da pakaĵoj; minimuma prezo, postulo. maksimumo.

2.

[minimu.0o.MAT]

[1] (de orda aro `(bb E,le)`) Tia elemento `m` en `bb E`, ke ĉiuj aliaj estas pli grandaj ol ĝi (`m le x` por ĉiu ajn `x` en `bb E`); simb. `m=min bb E`: la reela intervalo `(0,1)` ne havas minimumon; la eventuala minimumo estas unika; (absoluta) minimumo de funkcio (t.e. de ĝia bildaro); (loka) minimumo de funkcio (t.e. de la bildo de iu ĉirkaŭaĵo).

Rim.: La difino de Bricard estas pli larĝa ol nia. Li distingas inter „tuŝata minimumo“ (nia „minimumo“) kaj „netuŝata minimumo“ (nia „infimo“).

maksimumo;ekstremumo.

1.

[minimu.0a.KOMUNE]

Atinganta la malplej alte atingeblan gradon: la minimuma temperaturo en frostujo; mi forestos minimume (almenaŭ) tri tagojn. maksimuma.

2.

[minimu.0a.elemento]

(p.p. elemento de orda aro `(bb E,le)`) Tia, ke ne ekzistas elemento de `bb E` strikte pli malgranda ol ĝi: la eventuala minimumo de orda aro estas minimuma, sed minimuma elemento ne nepre estas minimumo. maksimuma.

Je la minimuma kvanto, grado: Necesus minimume kvin tagoj ^KrM ; El ili tri personojn minimume mi konas ^Metrop ; aŭ minimume akiri konfidindajn sciigojn pri tiu lando ^SatirRak .

^PIV2

minimumiganto.

[2]

(de bildigo kun valoroj en orda aro) Punkto de la fonto-aro, ĉe kiu la bildigo atingas minimumon.

Rim.: Ial PIV2 preferas nomi tion „minimumejo“. Vd rimarkon sub maksimumiganto.

1.

[minimu.0ismo.historia]

Arta stilo uson-devena prospera ekde la dua duono de la 20a jarcento, favoranta uzon de simplaj, grandaj formoj aŭ eroj, ofte serie prezentataj.

2.

[minimu.0ismo.gxenerala]

Ĉia arta stilo, kiu uzas etan sortimenton de bazaj eroj por konstrui verkon.