¹melodi/o ^JED

[melodi.0o.MUZ]

Sinsekvo da muzikaj sonoj agrablaj por la orelo kaj formantaj muzikan frazon: ili kantis, kaj Johano rekonis tre klare ĉiujn belajn melodiojn, kiujn li lernis [1]; ili kantis […] tre malgajajn melodiojn [2]; kreko kantis sian knaran krepuskmelodion sur la kampoj [3]; kantata laŭ la melodio de dormosignalo: Ĥore bruu niaj kantoj […] [4]; mi eĉ ekkantis la laŭmodan tangomelodion: Sub varmĉiel’ en Argentino […] [5]; se oni aŭskultas liajn poemojn sen kono de la lingvo oni estas kaptita de la versomelodio, kiu (rimarkinde!) ne apogiĝas pleje sur vokaloj, sed fortiĝas per intensa implikiĝo de la konsonantoj [6]; ŝi ekkantis valsan melodion: La, la, la! la, la, la [7]! alia kantis melodion el opero [8]; ree ludu la melodion, simple sen variacioj, mi petas [9]; la melodio plene harmoniu kun la vortoj [10]; li iras al la blindulo kaj igas lin ekludi vivan […] melodion kaj kune kun la kolego li improvizas gajan dancon [11]. ario, motivo²

[melodi.0a.MUZ]

Sonanta kiel melodio, pro flueco agrabla por la orelo: melodia kaj trankvila voĉo [12]; la muziko fariĝis pli kaj pli melodia kaj klara [13]; aŭdiĝis la melodia signalo, akompanata de la tamburtrilo ^Metrop ; la muzikoj varias de sufiĉe melodiaj ĝis tute senmelodiaj, sed ege frapaj [14]. bonsona, belsona, harmonia, orelplaĉa

[melodi.fraz0o.LIN]

Vario de voĉalteco, kiu karakterizas la tuton de frazo; tono^1.b: oni uzas voĉaltecon por frazmelodio, do por aldoni neleksikan signifon al diraĵoj [15]; li pretus ĵuri, ke Marta Bolomaj pasigis sian tutan vivon en Valĉefa […]: la frazmelodio, la neakademia uzo de prepozicia infinito kaj la eliziado, laŭ la fama regulo de l’ sanktavalaj lernejoj [16]. intonacio