2kling/o JED klingoserĉi 'klingo' [kling.0o] Metala plata parto de instrumento aŭ armilo, destinita por tranĉi aŭ piki: klingo de tranĉilo, glavo, ĉizilo, hakilo; klingo de rapir’ [1]; Nero almetis ponardon al la kolo, sed […] neniam li kuraĝos enprofundigi la klingon [2]; la murdinto ne uzis tranĉilon aŭ stileton kun mallonga klingo [3]. akraĵo1 1. Adam Mickiewicz, trad. Antoni Grabowski: Sinjoro Tadeo, Libro X.2. Henryk Sienkiewicz, trad. Lidia Zamenhof: Quo Vadis, Epilogo3. Johán Valano: Ĉu ni kunvenis vane?, 4 angle: blade, cutting edge beloruse: лязо, клінок ĉeĥe: ostří, čepel ĉine: 刀片 [dāopiàn], 刃 [rèn], 剑身 [jiànshēn], 刀刃 [dāorèn] france: lame germane: Klinge hispane: cuchilla, hoja (cortante) japane: 刃 [やいば], 刀身 [とうしん] katalune: fulla (tallant) nederlande: lemmet pole: brzeszczot, klinga, ostrze rumane: lamă ruse: лезвие, клинок slovake: ostrie, čepeľ ukraine: лезо, клинок administraj notoj