^*sven/i

(ntr)

1.

Perdi dum kelkaj momentoj la konscion kaj sinmovon: ĉiu barelo malbonodoras tiel, ke la homoj svenas de tiu odoro [1]; la timo simile al malseka mano kuŝiĝis sur ŝia koro, tiel ke ŝi preskaŭ svenis [2]; li falis sveninta sur la plankon [3]; malsato kaj soifo turmentis la knabon, li estis malsana kaj preskaŭ sveninta [4]; homoj kaj bestoj sveniĝadis de la varmego [5]; ŝi svenas, ĉar ŝi vidas sangon ^Hamlet ; vi en miaj brakoj svenis [6]; la koro svenas, la genuoj tremas [7]; li falas svene ^Ifigenio .

2.

(figure) forsveni

Momenta senkonsciiĝo; sinkopo²: ĝi sentis doloron, svenon, ĝi tute ne povis pensi pri ia feliĉo [8]; li vekiĝis el profunda sveno [9]; apenaŭ ŝi eniris en la malvarman akvon, ŝin subite atakis sveno [10].

Preskaŭ svenanta, sentanta grandegan malfortiĝon: li sentis sin svenema pro lacego post la dumnokta viglado [11].

Tia sento de korpa malforteco, mensa nebuleco, kia antaŭas svenon; inklino al svenoj: spitante sufokan svenemon li iris al la pordo [12] difterio ― unua semajno: ĝeneralaj simptomoj (febro, paleco, svenemo), mukozaj simptomoj (griza, sanga) [13]; svenemo post tro longa varmega banado [14].

(tr)

Kaŭzi svenon al: duone svenigita per la bato, la kamparano perdis la kuraĝon [15]; Bastjano restis kuŝanta, svenigita de la falimpeto [16]. svenbati

(ntr)

Malaperi, foriĝi, disperdiĝi, paliĝi; sveni²: tiaj memoroj ĝenerale forsvenas post la aĝo de ses jaroj [17]; la oksigena elcento malaltiĝis kaj la organismoj, kies fosiliojn oni trovis ĉe la ekvatora Afriko, forsvenis [18].