^*spic/o ^PV

Aroma, ordinare vegetaĵa, substanco destinita por bongustigi manĝaĵojn: ili vendadis plej diversajn spicojn kiel ekzemple safranon, anizon, zingibron kaj precipe pipron [1]; aromo de spicoj kaj floroj baldaŭ leviĝis al ili [2]; tro da spico faras la manĝaĵon malbongusta [3]; al farun' malbonspeca ne helpos la spico ^PrV .

1.

Havanta fortan, precipe akran guston aŭ odoron kiel spicoj: la sovaĝaj kreskaĵoj disvastigadis tiel spican odoron, ke mi devis terni kaj pensi pri kolbaso [4]; boteleto da spica brando estis jam metita en la pakaĵeton [5].

2.

(figure) Ekscita, pika²: pri la frenezaĵoj kiujn mi spertis nur kiel iama estrarano de la Esperanto-Societo de Vaŝingtono mi povus verki spican skandalromanon [6]. gusto³, suka³

(tr)

1.

Aldoni spicojn: akva supo spicita per pipro kaj ranca oleo [7]; se eĉ la salo sengustiĝis, per kio ĝi estos spicata [8]; ne spiciĝas manĝo de mastrina beleco ^PrV .

2.

(figure) Fari pli interesa, pli alloga: li tute ne provis, kiel verŝajne farus multaj aliaj, spici siajn informojn per aldono de kromaj detaletoj [9].

Io spica, miksaĵo kun spicoj: pastro donis al li oran pokalon, enhavantan vinon fortigitan per spicaĵoj [10]; kombino de forta spicaĵo kun sukerita afero [11]; (figure) leteroj de legantoj kutime estas spicaĵo en gazeto [12]. mustardo, kreno