³prononc/i ^PVEF

(tr)

Elparoli: en Esperanto oni skribas la vortojn tiel same, kiel oni ilin prononcas; la duonvokalo ŭ estas prononcata kiel mallonga u ^Ret ; ĉiu el tiuj ĉi sonkompleksoj estis prononcata kune, maldise, profunde el la gorĝo ^Ret ; oratoro, kiu prononcas korekte, povas, se necese, rapidigi sian paroladon ĝis la plej alta grado kaj tamen la publiko facile komprenos lin ^Ret ; insiste prononci (marteli, akcenti); [li] ekbatis la sanktan tamburinon, prononcis nekompreneblajn, sed terurajn vortojn ^Ĉukĉoj ; dum la socialismo, kolego, nenion vi havos! – mokeme prononcas ies trankvila voĉo post mi ^Metrop .

Ago prononci, rezulto de la ago: ŝia parolmaniero kaj prononco kaptis ilian intereson, ĉar ŝi ne parolis tiel kiel la infanoj kaj iliaj gepatroj ^InfanTorent2 ; bona, vere Esperanta, prononco donas al la parolado plenan klarecon ^Ret ; personoj, kies gepatra lingvo estas la itala, atentu bone al prononco de la litero z ^Ret ; la Reviziita Transskribado baziĝas principe sur la norma prononco. [1].

Prononci malĝuste, neregule: ŝi parolas tute klare, sed ŝi verŝajne ĵus komencis uzi la vorton aĉeti kaj iom misprononcas ĝin ^KKr ; mi ofte misprononcas Esperantajn vortojn, kiuj enhavas la fonemon /v/, foje kun amuza rezulto: „mi tuj benas“ ^Kon11 ; ‚goat‘ (angle): ‚kaprino‘ […] la prizona pastro misprononcis la anglan vorton ‚God‘ (Dio) ^MortulŜip .