^*kom/o

1.

Interpunkcia signo (,) indikanta, ke oni devas apartigi partojn de propozicio aŭ propoziciojn unu de la alia, intermetante tre mallongan paŭzon: ankaŭ la parolado havas siajn komojn, punktojn, dupunktojn, citilojn, punktokomojn, demandosignojn, interjekciojn, streketojn! komon oni formas per malgranda paŭzeto [1]; si omnes consentiunt ego non dissentio – perfekte kaj sen komo [2]; ha, li remalkovris komojn kaj punktojn, sed ankoraŭ ne la majusklon [3]; mi eble ŝanĝas komon ie kaj tie [4]; kuraĝa ĵurnalisto, kiu ne hezitis ataki komojn potencajn, se lia konscienco tion diktis [5]; komoj dividas longan frazon en supervideblajn propoziciojn kaj, tiel montrante tuj la strukturon de la tuto, faciligas la legadon [6];

2.

Tia signo uzata kiel onkomo: la ciferoj post la komo en pi daŭras senfine [7]; la anglan influon oni rimarkas en la uzado de punktoj anstataŭ decimalaj komoj kaj en interpozicio de citiloj kaj komoj [8].

Interpunkcia signo (;) indikanta iom pli longan paŭzon ol komo inter partoj de frazo: vi ludas; mi vin petas, batu forte; ⫽ Mi timas, ke vi faras kun mi ŝercojn [10]; [parolante] la punktokomon oni formas per paŭzeto, kiu estas iom pli mallonga ol tiu de la punkto, krome, la voĉo ne malleviĝas, kiel ĉe la punkto, sed ĝi indikas, ke la tuta frazo ankoraŭ ne finiĝis [11]; ĉe mia brita klavaro la punktokomo estas sub mia dekstra etfingro, do mi ne devas movi la manon [12].

Rim.: Cetere la uzo de punktokomo ne estas strikte fiksebla. Ĝi dependas de la okaza neceso evidentigi pli klare la konstruon de la frazo; kaj eĉ de individuaj kutimoj.