⁴knar/i ^PV

(ntr)

1.

Seke, akre brui pro skrapado aŭ frotado, malpli akute ol grincado: ekknaris la duonfermita pordo [1]; la seka felo en la sako laŭte ekknaris [2]; liaj botoj knaris terure laŭte [3]; la neĝo knaris sub la piedoj, kiel se oni ĉiam havus sur si novajn botojn [4]; la planko knaris [5]; la levmaŝino knaris kaj la siteloj dancadis en la aero [6]; knaris per plumoj skribistoj, eluzante malhelan lumon de kandeloj ^Metrop ; rado malbona knaras plej multe ^PrV . grinci, kraki

2.

(figure) Pene funkcii, kun misoj, malakordoj, protestoj: la nova maniero administri la bienon knaris kiel neŝmirita rado [7].

(sonimito)

Skrapa, frota aŭ kvazaŭ ĝema sono: la palisoj de la barilo (…) knaris malgaje: „knar', knar', knar'“ [8].

Bruo de tio, kio knaras: ili silentis… aŭdiĝis nur la knarado de la plumo de l’ juna skribisto, sidanta ĉe la apuda tablo [9].

Bruilo konsistanta el ligna tabuleto, kiu knaras turniĝante ĉirkaŭ tenilhava akso: li pretigis knarilon, kiam oni ĝin turnis, tiam sonis ĉiuj valsoj, polkoj kaj mazurkoj [10].