volitiv/o volitivoserĉi 'volitivo' [voliti.0o] Verba modalo, per kiu iuj lingvoj esprimas ĝeneralan ideon de volo, ne indikante celecon, deziron, volon, ordonon aŭ peton (u-modalo): la esperanta volitivo respondas jen al la imperativo jen al la subjunktivo de la okcidenteŭropaj lingvoj laŭ tio, ĉu ĝi estas en ĉefa aŭ dependa propozicio; ĝi finiĝas per -u. beloruse: валітыў, валюнтатыў ĉeĥe: způsob rozkazovací a přací france: volitif germane: Volitiv hispane: volitivo japane: 意志法 [いしほう] katalune: volitiu nederlande: volitief pole: tryb rozkazujący portugale: volitivo ruse: волевое наклонение slovake: spôsob vyjadrujúci chcenie a rozkaz ukraine: наказовий спосіб administraj notoj ~o: Mankas fontindiko. ~o: Mankas fonto, kiu estas nek vortaro nek terminaro.