²tinktur/o ^JED

1.

[tinktu.0o.TEKS]

Fluaĵa substanco por kolorigi teksaĵojn aŭ fadenojn per ensorbado: planto, kiu liveras verdan tinkturon [1]; ŝi sciis, kiel fari la pli malfacilajn tinkturojn: la bluon kaj la ruĝon, kiujn la plejmulto el la homoj eĉ ne kuraĝis provi [2].

2.

[tinktu.0o.MED]

Solvaĵo de iu substanco en alkoholo: fenkola tinkturo ^FK ; tinkturo de opio ^FK ; kuracisto […] energie trumpetis pri sia propra lerteco, laŭdis siajn tinkturojn kaj miraklajn ŝmiraĵojn ^RBa . dekoktaĵo, infuzaĵo

(tr)

[tinktu.0i.kolorigi]

Kolorigi per tinkturo: arkeologiaj trovoj indikas ke jam ĉ. 3000 a.K. oni tinkturis lanon ruĝa, blua, verda, kaj flava en Mezopotamio ^Rsp ; batiko [estas] metodo, precipe uzata en Javo, por tinkturi ŝtofojn per koloraj desegnoj ^ChM ; ili havis tinkturitan hararon [3].

Homo, kies metio estas kolorigi aŭ senmakuligi teksaĵojn: kiam tinkturistoj volas tinkturi lanon purpura, […] ili prenas el la multaj koloroj nur la blankan lanon ^Rsp ; tiutempe urino estis utiligata de tinkturistoj, ili uzis la likvon por prepari siajn ŝtofojn antaŭ la tinkturado kaj por degrasigo de lano [4].