^*sed^UV

Kunordiga konjunkcio montranta kontraŭecon, malsamecon aŭ diferencon inter tio, kio antaŭas kaj tio, kio sekvas, kaj konsekvence servanta por esprimi limigan kondiĉon, eĉ ankaŭ surprizon aŭ nur simplan transiron al alia ideo: mi volis ŝlosi la pordon, sed mi perdis la ŝlosilon [1]; ŝtalo estas fleksebla, sed fero ne^Z ; venis ne la ministro, sed lia delegito; vi povas, sed vi ne volas; lango miela, sed koro kruela ^PrV ; Dion fidu, sed senfare ne sidu ^PrV ; mi foriras, sed atendu min, ĉar mi baldaŭ revenos^Z ; lupo ŝanĝas la harojn, sed ne la farojn ^PrV ; riĉigas ne enspezo, sed prudenta elspezo^PrV ; li ĉiam elpaŝis kun ia sed^Z (= kontraŭdiro); mi ne havas kancelarion, sed mi devas mem ĉion plenumi en miaj liberaj horoj^Z ; la esperantismo celas la reciprokan komprenadon kaj konsekvence ankaŭ estimon kaj amon inter tiuj gentoj kaj nacioj, sed tiu celado estas ofte malbone komentariata^Z ; li estas ne nur senscia kaj stulta, sed ankaŭ pretendema kaj aroganta; lingvo arta ne sole povas, sed devas esti pli perfekta ol lingvoj naturaj^Z ; sed ni revenu al nia interrompita analizado^Z ; sed ni ne parolu plu pri tiu ĉi punkto^Z . anstataŭe, aliflanke, cetere, kontraŭe, flankelasante tion, male, tamen