ogr/o PVEF ogroserĉi 'ogro' [ogr.0o] 1.[ogr.0o.MIT] Granda, kruda, manĝavida feo, iafoje hommanĝema: „paĉjo, paĉjo, ogro ĵus kaŝis sin en la vestoŝranko“ [1]; la kompatinda Bilbo sidis en la mallumo kaj pensis pri ĉiuj nomoj de gigantoj kaj ogroj, kiujn oni rakontis en fabeloj [2]. 2.[ogr.0o.romia] Dajmono de la morto en la popolaj legendoj de la Romianoj, kiuj ofte uzis lian nomon por aludi pri la Infero mem. Li havis nigrajn flugilojn kaj longan falĉilon, kiel poste la Morto en la mezepokaj legendoj. 1. Louis Beaucaire: Kruko kaj Baniko el Bervalo, TK, 19702. J. R. R. Tolkien, trad. C. Gledhill: La hobito, ĉapitro 5a. - Sezonoj, 2000 angle: ogre beloruse: огр, велікан-людажэр ĉeĥe: lidožrout, nestvůra, netvor, obluda france: ogre germane: Oger itale: orco japane: 人食い鬼 [ひとくいおに], 鬼 [しこ], 鬼のような人 [おにのようなじん] pole: ogr (zazwyczaj: olbrzym pożerający dzieci) portugale: ogro, papão (mit.) , trasgo slovake: netvor, obluda, obor ukraine: (велетень-)людожер, змій (у казках), чудовисько ogrinoserĉi 'ogrino' [ogr.0ino] [ogr.0ino.MIT] Granda, kruda, manĝavida feino, iafoje hommanĝema. angle: ogress beloruse: жанчына-огр ĉeĥe: lidožrout, nestvůra, netvor, obluda france: ogresse itale: orchessa pole: baba-jaga, baba-jędza, wiedźma slovake: netvor, obluda, obor ukraine: людожерка, баба-яга administraj notoj ~ino: Mankas dua fontindiko. ~ino: Mankas fonto, kiu estas nek vortaro nek terminaro.