mora/o PIV1 moraoserĉi 'morao' [mora.0o] [mora.0o.FON] Sonunuo pli mallonga ol silabo baza por la prozodio de iuj lingvoj (ekzemple japana, klasika araba, latina): mallonga vokalo valoras kiel unu morao, longa aŭ diftonga vokalo valoras kiel du, silabfinaj konsonantoj eventuale valoras kiel unu...: la tri grupoj [de lingvoj] estas iom korelativaj kun tri tipoj de maniero, en kiu lingvanoj perceptas parolsonojn, nome: perceptado per silaboj, perceptado per moraoj kaj perceptado per akcentata ritmo [1]. 1. H. Nagata: Perceptita simileco de parolsonoj de Esperanto kaj aliaj kvar lingvoj ĉe japanlingvanoj, Scienca Revuo, 2008:2, p. 85a-94a beloruse: мора (лінгв.) france: more (linguistique) germane: Mora, More pole: mora (lingwistyka) rumane: moră ukraine: мора administraj notoj