^*laŭr/o

^*laŭro  ↝

serĉi 'laŭro'

[lauxr.0o.BOT]

Genro el familio laŭracoj (Laurus), kreskanta en mediteranea regiono, ĉiamverda arbo kun ledaj folioj kaj blunigraj beroj, en la antikva tempo uzata por kroni venkintojn: floranta oleandro kaj freŝaj laŭrbranĉoj, alportitaj el malantaŭ la montoj [1]; (figure) en la krono, kiu ornamas lian gajan kapon, elkreskas nova folio de laŭro (vd laŭrokrono) ^Marta .

laŭroj

serĉi 'laŭroj'

1.

[lauxr.0oj.BOT]

Plurnombro de „laŭro“: en Hispanujo, kie inter oranĝoj kaj laŭroj estas ĉirkaŭblovataj de varmaj ventetoj la oraj Maŭraj kupoloj, kie sonas kantado kaj kastanjetoj [2].

2.  ↝

[lauxr.0oj.gloro]

(figure) Laŭrokrono: la laŭroj de la gloro; laŭre kroni triumfinton; rikolti laŭrojn (multe sukcesi); kelke da paŝoj plue troviĝas la tomba monumento de Alfieri, ornamita per laŭroj, liro kaj maskoj [3]; mi bezonas nur iom ripozi — (ironie) sur viaj laŭroj, jes! (ne finu strebi post ricevi meritojn) ^FK

laŭrokrono  ↝

serĉi 'laŭrokrono'

Krono^1.a el laŭraj branĉetoj, kutima honorsigno ĉe la antikvaj grekoj kaj romianoj; metafore, simbolo de venko, sukceso, merito: (figure) kion ajn fifamigan oni alie povis diri pri „Jorike“, pro unu afero ĝi meritis laŭrokronon: ĝi estis eminenta instrumajstro [4]; la blazonŝildon [de Argentino] ĉirkaŭas laŭrokrono, kiu reprezentu la armean venkon en la batalo pri ŝtata sendependeco [5].