^*kugl/o ^UV

[kugl.0o.ARM]

Malgranda peco de malmola metalo kun proksimume konusa formo, kiun oni elĵetas per ĉiaj porteblaj pafiloj: pafu, mi ne timas viajn kuglojn [1]; kvazaŭ la kugloj zorge lin evitas [2]! mi petas rigardi, kiajn kuglojn li fandas [3]! la soldatoj dum kelke da minutoj superŝutis ilin per plumbaj kugloj [4]; kugloj […] siblis ĉirkaŭ mi [5]; kuglo frakasis al li la dekstran manon [6]; frapita en ŝultro per malgrandkalibra kuglo, kredeble per kuglo de revolvero [7]; kuglo trafis lin en la kruron [8]. kartoĉo

Kanonkuglo: por detrui tion, necesa estus pafilega kuglego [9]; Ĉe pordego, en herbo, ĝis nun kuŝas granda, ⫽ Kiel kapo, kuglego, el kanon’ svedlanda [10]; (figure) lia frato estas konsumita de ĉagreno, kaj trenas kiel kuglegon ekzistadon de nun sencelan [11].

Ŝrotero: en la kanaro zumis la kugletaĵo (ŝroto¹) kaj krakis pafo post pafo [12]; la malfeliĉa gardisto, ricevinte en la ŝultron tutan ŝargon de kugletoj, falis flanken [13]; li tintis per prenitaj el poŝo kugletoj [14].

[kugl.0ingo.ARM]

Parto de kartoĉo konsistanta el cilindra metala ujeto, kiu entenas pulvon kaj en kiu alĝustiĝas la kuglo: sur la planko saltetis eluzitaj kuglingoj, frakasiĝis fenestrovitroj [15].