*konjugaci/o *konjugacio serĉi 'konjugacio' [konjug1.0o] [konjug1.0o.sistemo] Sistemo de la diversaj verbaj formoj, per kiu lingvo esprimas la cirkonstancojn de ago: tiuj enuigaj deklinacioj kaj konjugacioj, super kiuj sur la tera globo ĉiutage oscedas miloj da infanoj Marta ; en la lingvoj naturaj ekzistas […] konjugacioj kun […] tuta serio da formoj […] ne sole por ĉiu tempo kaj modo […], sed en ĉiu el tiuj ĉi tempoj kaj modoj ankoraŭ apartajn formojn por ĉiu persono kaj nombro EE ; multaj el la hindeŭropaj lingvoj malhavas specialan konjugacian formon por esprimi faktitivon [1]. konjugo 1. André Cherpillod: La influo de la hebrea lingvo sur Esperanto, Monato, 2000/12, p. 18-19 angle: conjugation beloruse: спражэньне ĉine: 共軛作用 [gòngèzuòyòng] france: conjugaison germane: Konjugation, Beugung, Biegung [arkaika] hungare: igeragozás, konjugáció japane: 動詞活用 [どうしかつよう], 動詞変化 [どうしへんか], 活用形 [かつようけい], 変化形 [へんかけい] katalune: conjugació nederlande: vervoeging pole: koniugacja portugale: conjugação rumane: conjugare ruse: спряжение taje: การผันกริยา konjugacii serĉi 'konjugacii' [konjug1.0i] (tr) [konjug1.0i.GRA] Laŭvice almeti al verba radiko la diversajn afiksojn, kiuj servas por esprimi la ŝanĝojn de persono, nombro, tempo, modo kaj voĉo: ne ĉiuj gejunuloj primajstris la francan lingvon: kelkaj grave miskonjugaciis francajn verbojn [2]. konjugi 2. Monato, Pierre Grollemund: Ekzameno ekzamenata, 2012 angle: conjugate beloruse: спрагаць ĉine: 同根 [tónggēn] france: conjuguer germane: beugen, konjugieren japane: 活用させる [かつようさせる], 変化させる [へんかさせる] katalune: conjugar nederlande: vervoegen pole: koniugować rumane: conjuga ruse: спрягать taje: ผัน (กริยา) administraj notoj ~i : Mankas dua fontindiko.