^*kloŝ/o ^UV

[klosx.0o.formo]

Objekto kun duongloba supro kaj pli larĝa malsupro, ordinare kava: la jasmenaj floroj malfermis siajn grandajn blankajn kloŝojn [1]; la ĉielo staras kiel vitra kloŝo super la maro [2]; nuboj kuprokoloraj […] ŝajnis pezi sur la teron kvazaŭ plumba kloŝo [3]; sonoril-kloŝo de publika telefono [4].

a)

[klosx.0o.ujo]

Ujo sonorilforma, ĝenerale vitra, por kovri kaj ŝirmi delikatan objekton: vegetaĵon, manĝaĵon, horloĝon...: ŝi bone atentis, ke buteroj kaj fromaĝoj troviĝu sub siaj respektivaj kloŝoj [5]; sur bronzaj postamentoj […] staris […] kristalaj kloŝoj, kovrantaj grupojn da marmoraj statuetoj ^Marta ; jen sub vitraj kloŝoj staris delikataj hiacintoj kaj grandaj arbosimilaj peonioj [6]; sur la verando staras petrollampo sub verda kloŝo ^Metrop .

b)

[klosx.0o.vesto]

Tiaforma ĉapelo aŭ robo: bubo en blanka kloŝo kuradis antaŭ soifeganta publiko, penante kontentigi ĉiujn ^Metrop ; monakino en neĝoblanka kloŝo ^Metrop .

c)

[klosx.0o.MUZ]

^MuzTerm Pli larĝa, sonoron ellasanta ekstremo de pluraj blovinstrumentoj.

gaÅ­sa kurbo, sonorilo