hiat/o

1.

[hiat.0o.FON]

Senpera sinsekvo de vokaloj, konsiderata en iuj lingvoj malagrabla por la orelo, ekz-e „la arbo“, „amata infano“, „apelacii“, „hiato“: „Koreio“ havas duoblan hiaton „e-i-o“, malfacile aŭdeblan kaj prononceblan [1].

2.

[hiat.0o.brecxo]

Breĉo en relative kontinua fenomeno (geologia tavoliĝo, klimata evoluo k.a.): kvankam la hiato inter la antaŭmilitaj kaj la intermilitaj skoloj estas granda, tamen estas ĝuste konsideri la slavan skolon ligomembro ^EeP .