¹epitet/o ^PV

1.

[epitet.0o.GRA]

Frazparto gramatike subordigita al nomo kaj esprimanta ties econ, kvaliton, apartenon: en „bela homo“ kaj „granda domo“ la adjektivoj esprimas epitetojn; en la frazo „li rememoris la domon kun grandaj fenestroj“ la prepozicio „kun“ enkondukas postmetitan epiteton; adverba epiteto povas indiki kvanton, gradon, intenson aŭ emocian aprezon: tre bona, iom surda, terure malbela. predikativo.

2.

[epitet.0o.BELE]

Priskriba vorto (plej ofte adjektivo) aŭ pluraj vortoj, esprimantaj karakterizan trajton propran aŭ speciale konvenan al persono aŭ objekto: la kliŝaj folkloraj epitetoj, kiel „la blua ĉielo“ aŭ „la hela tago“; ornama epiteto ^PIV2 (termino de antikvaj retorikoj); ne ekzistas tie eĉ unu epiteto, kiu karakterizus la buŝon de Heleno [1]; la kritikistoj superŝutis lin per insultaj epitetoj; kaj vi mem, ĉefa militestro, permesu aldoni al via nomo la epiteton: „Venka“ [2]; nur tri papoj havas la epiteton „Granda“ [3].

(tr)

[epitet.0i.BELE]

Nomi, mencii per epiteto: la stilon de Vallienne oni povus ja epiteti akceptebla [4].

[epitet.trop0o.BELE]

Tropa epiteto, plej ofte adjektiva, entenanta implican komparon; kutima ornamo de folklora poezio, ofta ankaŭ ĉe Homero („la bovinokula Ateno“ ktp).