disjunkci/o ^PIV2

disjunkcio

serĉi 'disjunkcio'

[disjun.0o]
en:

^MatVort

: [disjun.0o.logika]
en:; Logika operacio, kiu al du propozicioj asocias la propozicion, kiu estas vera, se kaj nur se almenaŭ unu el ili estas vera; rezulto de tiu operacio: la disjunkcion de `P` kaj `Q` oni foje signas per `P vv Q` (legu: po aŭ kuo).

vertabelo de disjunkcio

Rim.: Pli tradicia, esperanteca kaj radikŝpara termino estas aŭo. Krome, en la klasika logiko la termino disjunkcio tradicie indikis la disigan konjukcion (kio cetere senteblas en la termino mem: dis-junkcio, dis-igo, aŭ‐aŭ). [Sergio Pokrovskij]

serĉi 'ekskluziva disjunkcio'

[disjun.ekskluziva0o]
en:

[1]

: Logika operacio, kiu al du propozicioj asocias la propozicion, kiu estas vera, se kaj nur se precize unu el ili estas vera; rezulto de tiu operacio: la ekskluzivan disjunkcion de `P` kaj `Q` oni foje signas per `P ⊻ Q` (legu: po aŭ alie kuo); la ekskluziva disjunkcio estas negacio de ekvivalento.

vertabelo de ekskluziva disjunkcio

Rim.: Pli esperanteca kaj radikŝpara termino estas disaŭo. Krome, ĉar en la klasika logiko la termino disjunkcio tradicie indikis la disigan disjunkcion, tiun sencon oni tradicie neprigis per la epiteto „strikta“; la epiteto „ekskluziva“ estas iom konfuza, ĉar pli trafe ĝi priskribus komplementon, resp. negon ‐ do la kombino rezultus en malaŭo: `~(x vv y)`. [Sergio Pokrovskij]

1. Jan Werner: Matematika Vortaro, Esperanta-Ĉeĥa-Germana, „ekskluziva AŬ“

~o: Mankas fonto, kiu estas nek vortaro nek terminaro.
ekskluziva ~o: Mankas fonto, kiu estas nek vortaro nek terminaro.