deikt/o PIV2 deiktoserĉi 'deikto' [deikt.0o] [deikt.0o.LIN] Esprimo, vorto, kiu ricevas sencon nur per kono de parolsituacia cirkonstanco: mi, ĉi tie, nun ... persona, loka kaj tempa deiktoj [1]. anaforo, pronomo3 1. C. Brosch: Nova demando al la lingvistoj kaj lingvemuloj, 2010-06-21 beloruse: дэйксыс ĉeĥe: deixe france: déictique (subst.) germane: Deixis pole: deixis rumane: deixis slovake: deixia ukraine: дейксис administraj notoj