^*vind/i

(tr)

1.

Ĉirkaŭvolvi iun, precipe suĉinfanon aŭ mortinton, per longa tuko: ŝi naskis sian unuan filon kaj ŝi ĉirkaŭvindis lin kaj kuŝigis lin en staltrogon [1]; la junuloj leviĝis kaj lin ĉirkaŭvindis kaj forportis kaj enterigis [2]; ili do prenis la korpon de Jesuo kaj ĉirkaŭvindis ĝin per tolaĵoj kun aromaĵoj laŭ la kutimo de la Judoj por entombigo [3]; statuo de la dio Ptah vindita de l' piedoj ĝis la brusto [4].

2.

Vesti la malsupran korpoparton de suĉinfano aŭ persono ne kapabla uzi necesejon per tuko aŭ kalsonsimila sorba peco por reteni la pisaĵon kaj fekaĵon.

3.

Ĉirkaŭvolvi korpoparton por kuraci, senmovigi, senfunkciigi aŭ protekti ĝin: vindi la vunditan brakon; vindi la okulojn al iu.

vesti

Vindaĵo: (figure) li ne elrampis ankoraŭ el la vindoj (li estas sensperta) ^PrV ; Teksaĵaj vindoj estas elfaritaj el teksaĵo ‐ kotono, bambuo aŭ lino, [...] laveblaj kaj refoje uzeblaj [5].

1.

Longa tuko aŭ ŝtofa strio, per kiu oni vindas ¹: Sara per propraj manoj lavis la vindaĵojn de la filo [6]; kiam vi estis naskita oni ne detranĉis vian umbilikon oni ne lavis vin per akvo kaj ne vindis per vindaĵoj [7].

2.

Tuko aŭ alia vesto uzata por vindi ².

Vindaĵo: kiam Reo revenis al Krono, [ŝi] donis al li anstataŭ novnaskito ŝtonon ĉirkaŭvolvitan per vindotuko [8].

Tablo aŭ simila meblo, sur kiun oni kuŝigas suĉinfanon por purigi kaj vindi ĝin: unika kvazaŭ estas vindotablo [por] beboj baptotaj [9].