^*vant/a

1.

(io) Ne valoranta atenton aŭ prizorgon pro sia malgraveco aŭ nedaŭreco: la vantaj plezuroj de la mondo; ĉio estas vanta kompare kun la eterneco; vanta babilado; nur kiel fantomo iras la homo, nur vante li klopodas [1]; mi ne plu rigardos homon inter la loĝantoj de la vantejo [2]; kio estas bona por la homo dum la tagoj de lia vanta vivo, kiun li pasigas kiel ombro [3]? bagatela, frivola

2.

(iu) Amanta posedi kaj montradi bagatelojn; vantanima, malmodesta, sinmontrema: vanta virino; ni estas tiel vantaj, ke ni kredas nin ĉiam interesaj; mi malamas la adorantojn de vantaj idoloj [4]; fieraj vantaj infanoj [5]; la itala prezidanto, Silvio Berlusconi, estas vanta kaj tute netaŭga kiel moderna ŝtatestro [6].

Eco de io vanta: la ĝiskreva himnokanto, kolekta, koresponda vanto, kaj […] pri gramatikreguloj disputas aro da stranguloj rajdante sur la Fundamento [7]; ne pro vanto aŭ aroganto - li ja estis homo tre honesta [8]; la vanteco de la mondo, plena de mizeroj [9]; „mi povas lin kisi!“ ŝi diris fiere kaj ĉirkaŭprenis lian kolon, en tio konsistis ŝia vanteco, kaj Antono nenion havis kontraŭ tio [10].

Afero malgrava, vanta: ili incitis Min per […] per siaj vantaĵoj [11]; ne forkliniĝu al la vantaĵoj, kiuj ne helpas nek savas [12]; kiel do vi volas konsoli min per vantaĵo [13]? viaj patroj sekvis vantaĵon kaj mem vantiĝis [14]; vantaĵo de vantaĵo, ĉio estas vantaĵo [15].

Karaktero de iu vanta: [ili] vidas en Esperanto la ilon per kiu oni povas atingi la celon signitan de sia egoismo kaj vantemo [16]; malsolida kaj trompema estas la homa vantamo [17].