valento
- 1.
Valoro, indikanta, kiom da hidrogenatomoj povas ligiĝi kun
atomo.
divalento,
kvaternara- 2.
Nombro de komplementoj, kiun vorto — precipe verbo —
normale havas:
„pluvas“ estas nul-valenta: ĝi regas
nek subjekton, nek ion
alian;
tio estu instigo al estontaj gramatikistoj ...
prilabori teorion pri la verbaj valentoj kaj la verba regado
[1].
1.
M. Duc Goninaz: La Nova Plena Ilustrita Vortaro, Antaŭparolo, p. 27a
- angle:
- valence, valency
- beloruse:
- 1. валентнасьць (хім.) 2. валентнасьць (лінгв.)
- ĉeĥe:
- mocenství, valence, vazba
- france:
- 1. valence (chimie) 2. valence (linguistique)
- germane:
- 1. Valenz
- hispane:
- 1. valencia
- hungare:
- 1. vegyérték 2. valencia (igéé)
- itale:
- 1. valenza (ch.) 2. valenza (ling.)
- japane:
- 原子価 [げんしか]
- katalune:
- valència
- nederlande:
- 1. valentiegetal, waardigheid (valentie) 2. valentie (taalk.)
- perse:
- 1. والانس، ظرفیت (شیمی)
- pole:
- 1. wartościowość
- portugale:
- 1. valência 2. cebolinha
- ruse:
- 1. валентность
- slovake:
- mocenstvo, valencia
- ukraine:
- валентність
valenta
Rilata al la valento.
- beloruse:
- валентны
- itale:
- valente (ch.)
- katalune:
- valent
- nederlande:
- betr. de valentie
- pole:
- walencyjny