^*kio

1.

Demanda pronomo por neŭtraĵoj: kio okazis [1]? pri kio vi interparolis ^FK ?

2.

Nerekte demanda pronomo por neŭtraĵoj: neniu scias, kio morgaŭ lin trafos ^PrV ; li demandis ŝin, kion ŝi faras tie ĉi, tute sola [2]; rigardu, kio eliras el la buŝo de via fratino [3]; mi klarigis al vi, kio devas esti la celado de niaj kongresoj [4].

Rim.: En tiu senco, oni neniam esprimas la antaŭaĵon tio.

3.

Relativa pronomo uzata anstataŭ kiu, kiam ĝia antaŭaĵo estas:

a)

io, tio, ĉio (esprimita aŭ ne): mi volas, ke tio, kion mi diris, estu obeata; la urbo faris ĉion, kion ili povis por ke ni elportu […] la plej bonan rememoron [5]; pri kio ajn prudenta vi al ni parolos, viaj vortoj ne perdiĝos ^Hamlet ; (tio) kio ajn estos l' unua vidoto, […] ĝi estos al Dio oferota ^FK ; sorto ofte alsendas (tion), kion oni ne atendas ^PrV ; (ĉio) kio mia, tio bona ^PrV .

b)

antaŭa tuta propozicio: la naturo konservas sian moron, kion ajn la honto dirus ^Hamlet ; ŝi posedis fenomenan memoron, kio ŝin kapabligis traduki sen notoj plej longan paroladon; nun li havis tempon por ekzerci la soldatojn, kio estis lia plej amata okupo [6]; li ridas konstante, kio estas netolerebla; la kongresaj kunsidoj okazos en unu sola domego, kio multe helpos al la bona aranĝo.

c)

substantivigita adjektivo kun nedifina signifo: la plej bona, kion oni povus deziri [7]; mi promesis ne kaŝi antaŭ vi eĉ la plej malgrandan, kion mi povas ekscii pri la sorto de via frato [8]; la sola, kio […] mirigis ilin, estis tio, ke ili facile komprenis la lingvon [9]; tio ĉi estus la plej terura, kio povus al mi okazi [10]; tio estis la plej agrabla, kion oni povis al ŝi donaci [11]; la sola, kion ili deziras, estas nur, ke oni lasu ilin trankvile vivi [12]; la unua, kion ili aŭdis […], estis […] [13]; la blanka, kion li vidis, estis nur ŝaŭmo sur la maro ^FK .

Rim.: En tiu senco oni povas subkompreni la antaŭaĵon tio nur kiam ĝi estas je la sama kazo kiel kio: redonu, kion vi prenis.