^*ja

1.

Konjunkcio insiste indikanta jam konatan motivon aŭ kaŭzon: „Tio tute ne estas via afero!“ diris la sorĉistino, „vi ricevis ja monon, nun donu al mi nur la fajrilon.“ [1]; „Tie supre mi povas kuŝi“, diris la malgranda Niko, kiam li ekvidis la tegmenton, „tio estas ja bonega lito“ [2]; — Kara Mario! — ŝi diris, — tiuj homoj ankaŭ bezonas laborenspezon kaj bezonas ĝin multe pli necese, pli forte, ol virinoj... ili ja estas patroj de familioj... ^Marta ; — Kiu povas scii, neniu ja vidis vin? [3]; Ja nur tio estas fasto, kiu plaĉas al Mi [4]. ĉar, do¹

2.

Konceda partikulo kiu, kombinite kun kontraŭigaj konjunkcioj (sed, tamen ktp), plifortigas ilin: li estas ja mia amiko, sed mi ne aprobas lian konduton; li ja estas plene kulpa, tamen oni devas lin kompati.

3.

En buŝa parolo, esprimas emocian atentigon: „Sed li ja estas tute ne vestita!“ subite ekkriis unu malgranda infano [5].