cezur/o ^V

1.

Vortfino, troviĝanta ĉe difinita loko en versoj, tuj post la meza ĉefakcento, kelkfoje ebliganta paŭzeton: ĉi tiu metro akceptas cezuron ĉiam inan post la 7a silabo (la 6a silabo estas akcenta, la 7a senakcenta kaj ĝi finas vorton). [1]; la dua traduko esperanten el 1970 estas […] pli verkfidela, […] ĝi strebas kopii la virajn cezurojn de la originalo [2]. ina, vira.

2.

Severa turnopunkto fine de historia epoko aŭ periodo¹: por germanoj 1945 estis unu el pluraj cezuroj, kapitulaco de la (tria kaj laŭaserte miljara) regno, nula horo kaj rekomenco, similajn cezurojn ili havis en 1914 kaj 1918 (unua mondmilito), 1933 (nazia ekregado) kaj plej laste 1990, kiam kolapsis socialisma orientgermana ŝtato [3]; por la unua fojo la landon regas virino! tio sendube estas grava cezuro en la historio de tiu ĉi ŝtato [4]; dum monatoj la sorto de la magazino estis necerta, ĝis oni trovis solvon […] estis grava cezuro en la historio de la revuo, kiu dum la postaj jaroj ŝanĝiĝis multe [5].