^*biskvit/o ^UV

1.

Simpla bakaĵo, dufoje aŭ longe bakita, por povi longe konservi ĝin aŭ uzi kiel dieton por malsanulo: en tiu tempo malsaniĝis Abija, filo de Jerobeam kaj Jerobeam diris al sia edzino: […] prenu en vian manon dek panojn kaj biskvitojn kaj kruĉon da mielo kaj iru al li [1]; li atente observis ĉu la soldatoj havas […] varmajn mantelojn por la nokto, ĉu sufiĉos la provizo de panbiskvitoj, viando kaj sekigitaj fiŝoj [2]; oni bakis panon kaj biskvitojn por la armeo en la fabriko kie oni faris konservaĵojn el fiŝoj kaj viando [3]; kiam la princa sekvantaro metis la tendojn sub la mizeraj arboj kelke da soldatoj serĉis akvon, aliaj eltiris biskvitojn el la sakoj [4].

2.

Dolĉa, seka, malgranda bakaĵo por frandado: karobopulvoro […] tre bone anstataŭas kakaon kaj sukeron en kia ajn recepto: biskvitoj, tortoj, trufglaciaĵoj ktp [5]; via sinjorina Moŝto tamen scias, ke la biskvitujo estas tute malplena […] – tiam iru al la spicisto, kaj realportu unu funton da kuketoj [6]. keksofrandaĵo

Rim.: La uzo ĉe Kabe, la germana traduko „Zwieback“ en la Fundamento kaj la etimologio de la vorto sugestas la pli malvastan sencon biskvito¹. Por la pli ĝenerala senco, influita de latinidaj nacilingvoj kaj PIV, aliaj preferas la vorton „kekso“.

3.

Senglazura porcelano aŭ fajenco: statueto el biskvito.