viking/o PIV1 vikingoserĉi 'vikingo' [viking.0o] en: Iu el la nordeŭropaj ŝipintoj aktivaj precipe inter jaroj 800a kaj 1100a en komerco, rabado, koloniado, soldatservado laŭ maroj atlantikaj ĝis la okcidenta Mediteraneo sude, ĝis Gronlando kaj eble Nordameriko okcidente: „Orm la ruĝa“, aventurromano pri la famaj vikingoj[1] la vikingoj atakis tiun lokon meze de la 12a jarcento [2]. Rim.: Oni ne konfuzu vikingojn kun varengoj, kiuj lastaj ŝipiris riverojn kaj aktivis en la Orienta Eŭropo kaj Bizancio. pirato, varengo1. Perla Martinelli: Premiere – Orm la ruĝa, Literatura foiro, numero 104a, 1987-05, p. 18a2. W. H. Simcock: Vizito al la nordaj insuloj, Monato, jaro 1999a, numero 9a, p. 18a angle: viking beloruse: вікінг bulgare: викинг ĉeĥe: Viking ĉine: 維京人 [Wéijīngrén], 维京人 [Wéijīngrén] france: viking (subst.) hungare: viking islande: víkingur katalune: víking (subst.) nederlande: viking perse: وایکینگ pole: wiking ruse: викинг slovake: Viking ukraine: вікінг vikingaserĉi 'vikinga' [viking.0a] en: Rilata al la vikingoj: angle: viking beloruse: вікінгаўскі france: viking (adj.) hungare: viking katalune: víking (adj.) nederlande: viking- ruse: викингский administraj notoj ~a: Mankas dua fontindiko. ~a: Mankas fonto, kiu estas nek vortaro nek terminaro.