sss PIV1 sssserĉi 'sss' [sss.0] (sonimito) [sss.0.SON] Sono de malforta ŝuŝo, de rostiĝantaj aĵoj, de elfluanta gaso...: el post la flankentirita kurteno […] aŭdiĝis mallaŭta: „sss!“ – kaj responde al tio […] la du etiopaj knabinoj, saltkurinte, rapidege malaperis [1]; „sss! sss!“ […] la pomoj komencis rostiĝi [2]; rigardante la glavon, kaj ĝin ne ŝatante […] – Sss, – diris Golumo, kiu tuj iĝis ĝentila [3]. 1. Henryk Sienkiewicz, trad. Lidia Zamenhof: Quo Vadis, Ĉapitro I2. H. C. Andersen, trad. L. L. Zamenhof: Fabeloj, vol. 4, Kion la patro faras, estas ĉiam ĝusta3. La Ondo de Esperanto, 2000, No 12 angle: shh beloruse: ш-ш-ш! france: tchchch ! germane: sss, schsch, fff administraj notoj