solfeĝ/o ^PIV1

[solfegx.0o.MUZ]

Baza parto de muzikinstruo, uzata de la mezepoko, kiu koncernas la rekonon de tonoj, ilian sonigon, ilian skribmanieron; la metodo uzas silabojn (do, re, mi, fa, sol, la, si) por nomi tonojn: ĉe muziklernejo […] mi havis kursojn pri piano, violono, solfeĝo kaj harmonio [1]; Solresol, la universala muzika lingvo de Jean François Sudre, bazita sur la sep tonoj de la solfeĝo, malofte ricevis la atenton aŭ la respekton, kiun ĝi meritas [2].