^*saÅ­c/o ^UV

[sauxc.0o.KUI]

Flueca spicaĵo aldonata al manĝaĵo: kaj eĉ nenia saŭco aŭ kukaĵo! sentaŭguloj [1]! la saŭcoj de tiuj festenoj restas ankoraŭ sur viaj vestoj [2]; mi denove vidis en la spirito la karpojn kun bruna vinbera saŭco [3]; ni ricevis bovaĵon kun mustarda saŭco [4]; fazeoloj kun laktosaŭco [5]; la kaserolo […] entenis kolbasetojn en tomata saŭco [6]; ĉokolada kremo kun poma saŭco [7]; prepari saŭcon per sojolikvaĵo, vino, fekulo [8]; tro da ostra saŭco [9]; forta pimenta saŭco [10]; viandaĵo kun paprika saŭco [11]; mi komentis pri la abomeninda gusto de la fiŝa saŭco [12]; soja saŭco [13]; menta saŭco [14].

Saŭco francdevena, el butero, ovoflavo, salo kaj pipro, kiun oni manĝas kun fiŝo aŭ legomoj, ekz-e asparago: truto kuirita kun butersaŭco [15]; la blankradika cikorio estas delikata, sed iom amara, plej bone gustis kun milda butersaŭco [16]; ni kirlis nederlandan saŭcon en iu blua ujo, sed ĝi neniel volis sukcesi [17].