¹⁰Sanskrit/o

[sanskr.0o.lingvo]

Antikva hinda lingvo, ano de la hindeŭropa lingvofamilio. Sanskrito estas normigita literaturlingvo (la nomo signifas „reguligita“) surbaze de la malnovhinda lingvo kaj priskribita de la fama gramatikisto Panini en la 4a jc a.K. en la epoko kiam oni skribis la Vedojn Sanskrito ne plu estis parole uzata; la klasika sanskrito estis studata de la hindaj lingvistoj, antaŭ ĉiuj de la fama Panini, kiu vivis en la kvara jarcento antaŭ nia erao [1]; en la sanskritaj teatraĵoj la virinaj karakteroj, ĉu nobelaj aŭ ne, prezentiĝis kiel parolantaj prakrite, dum la karakteroj de pastroj kaj nobeloj uzis la sanskriton [2]; ŝi veturis milojn da kilometroj tra la orientaj kaj centraj aziaj landoj, studis Sanskriton, la antikvan sanktan lingvon de norda Hindio[3]; malgraŭ sia mirinda simileco al Sanskrito la litova lingvo ne estas lingvo hinda-irana [4].

Rilata al Sanskrito: la vortaro devas esti farita el radikoj Sanskritaj [5]; tiuj prakritaj lingvoj eniris en la literaturon unue tiel, ke en la sanskritaj teatraĵoj la virinaj karakteroj, ĉu nobelaj aŭ ne, prezentiĝis kiel parolantaj prakrite, dum la karakteroj de pastroj kaj nobeloj uzis la sanskriton [6].

Lingvoj, kiu originas el Sanskrito: mi estas fakulo pri la sanskritidaj lingvoj kaj akute konscias, ke mi alparolas homojn, kies lingvo konservis multajn pratrajtojn de la hindeŭropa lingvofamilio [7].