run/o PV runoserĉi 'runo' [run.0o] Litero, plej ofte gravurita sur ligno, el alfabetoj uzitaj de la ĝermanaj triboj plejparte antaŭ sia kristaniĝo: ŝi skribis runojn kontraŭ sorĉo kaj kontraŭ malsano kaj ĵetis ilin sur la malfeliĉan estaĵon [1]; la hakilo engravuris siajn runojn [2]; vikingo postlasis pere de misteraj simboloj jenan surskribon: „la filo de Tholfr Kolbeinn tre alte ĉizis tiujn ĉi runojn“ [3]. 1. H. C. Andersen, trad. L. L. Zamenhof: Fabeloj, vol. 4, Filino de la marĉa reĝo2. H. C. Andersen, trad. L. L. Zamenhof: Fabeloj, vol. 4, Turgardisto Ole3. W. H. Simcock: Vizito al la nordaj insuloj, Monato, jaro 1999a, numero 9a, p. 18a angle: rune beloruse: руна ĉeĥe: runa ĉine: 卢恩字母 [lúēnzìmǔ], 盧恩字母 [lúēnzìmǔ], 符文 [fúwén], 如尼字母 [rúnízìmǔ] france: rune germane: Rune hungare: rúna japane: ルーン文字 [ルーンもじ] nederlande: rune pole: runa portugale: runa ruse: руна slovake: runa runaserĉi 'runa' [run.0a] Notita per runoj: dekomence la hungaroj uzis runan skribon kaj post la ŝtatiĝo la latinajn literojn [4]; la plej granda kolekto de runaj surskriboj [5]. 4. Karlo Juhász: Lingvo agonianta, Monato, 2001/02, p. 195. W. H. Simcock: Vizito al la nordaj insuloj, Monato, jaro 1999a, numero 9a, p. 18a angle: runic beloruse: рунічны france: runique germane: Runen- hungare: rúna- pole: runiczny ruse: рунный, рунический administraj notoj