^*orel/o ^UV

1.

[orel.0o.ANA]

Organo de aŭdkapablo: bonodora fojno igis ĉiun ĉevalon, kiu preteriris, akrigi la orelojn [1]; ili ne aŭskultis kaj ne alklinis sian orelon [2]; [ili] forklinas sian orelon de aŭdado de instruo [3]; kiu sin miksas en malpropran disputon, estas kiel iu, kiu kaptas hundon je la oreloj [4]; kion vi parolis en orelon en internaj ĉambroj, tio estos proklamita sur la tegmentoj [5]; li ordonadis al ni meti la orelon al la tero [6]; la Eternulo sendis min al vi, por diri en viajn orelojn ĉiujn tiujn vortojn [7]; kiu havas orelon, tiu aŭskultu [8]; mi aŭdis tion per miaj propraj oreloj [9]; Margarita sidis ŝtopinte la orelojn per la fingroj kaj rigardis [10]; tra unu orelo eniras, tra la dua eliras ^PrV ; streĉi la orelon ^PrV .

2.

[orel.0o.FIG]

(figure) Aŭdado, aŭdkapablo: li diable furiozus, se io simila venus al liaj oreloj [11]; la vortoj slavaj, kiuj, enmetite en sistemon romanagermanan, tranĉas la orelon [12]; venos al vi forsaviĝinto, por transdoni sciigon al viaj oreloj [13]; malsata stomako orelon ne havas (ne aŭdas) ^PrV ; la muro havas orelojn (estas aŭskultanto post ĝi) ^PrV ; juĝanto devas havi du orelojn (aŭskulti egale ambaŭ juĝotojn) ^PrV .

Rilata al orelo: trompite per tiu orela iluzio, obstinante en direkton kontraŭan, ili fine tute perdiĝis [14]; havantaj literaturon skriban […], buŝan kaj orelan [15]; malsekorelaj buboj kaptas frazojn el la batalo [16]; griza pint’orela virhundo [17]; longorela hundeto ^Marta .

Parto de vesto (aŭ alia objekto) kovranta la orelon: ĉapo kun orelumoj [18]. aŭdilo, aŭskultilo

Ĝena elorela bruo kiun iuj personoj povas aŭde percepti kaj kiu ne devenas de ekstera ĉirkaŭanta sono. malsano